Zoeken in deze blog

zondag 24 juli 2016

PAAZ | empowerment, emancipatie, mondig maken


Het vragen naar problemen en symptomen, dat hoort er bij die eerste dagen. 
In het begin willen veel mensen hun verhaal kwijt. Velen willen echter even 'gerust gelaten worden' of 'op verhaal komen (hoe het precies zit weten ze niet altijd, of verdringen ze)'. 

Opmonterend is dat vragen naar problemen niet als dat blijft gebeuren. Als hulpverlener moet je daar overheen leren stappen. 


Ik heb me daarom gewoon gemaakt om al van bij de opname te vragen naar

- wat jij (nu) belangrijk vindt. 
- wat er goed gaat.
- waar je steun ervaart.
- wat je doet in je vrije tijd.
- wat je ontspant.
- of je hulp nodig hebt bij oplossingen die je zelf al bedacht hebt.
- hoe je leven er na de opname er zal uitzien wanneer je daar bent.

In die aangegeven richting zoek ik dan mee voor mogelijkheden hier en daar buiten. Zo vind ik snel aansluiting, sneller dan wanneer ik aan kom zetten met mijn slimme recepten. 

Het bieden van hoop is belangrijk.
Het inzetten van hoop en humor (een zekere 'lichtheid' t.o.v. al het 'serieuze' dat nu gaande is).

Uiteindelijk zit de cliënt zelf aan het stuur, jij rijdt een korte tijd mee.



Groeten van coach Clark Kent

donderdag 9 juni 2016

PAAZ | Filmtherapie


Neem een film, en bel me in de morgen.
Kan film problemen oplossen ? Kan Hollywood helpen genezen ? 


Op het moment van hun opname op de PAAZ zijn patiënten vastgelopen in hun denken, voelen en doen. We willen samen met hen, en de mensen rondom hen, ontdekken hoe dit is kunnen gebeuren en wat er aan de situatie veranderd kan worden. 

Een regelmatige dag- en nachtstructuur, gesprekken, activiteiten en therapieën (medicijnen en creatieve) vormen de 'behandeling'. Eén therapievorm zal niet genezen, maar helpt natuurlijk wel.

Binnenkort bestaan we één jaar. En in dat jaar zijn er gericht heel wat vormen van behandeling toegevoegd. Drama- en filmtherapie zijn zonet gestart. 

Film kijken levert altijd gespreksstof op, ook gesprekjes van één zin zoals; "Schat, wat die daar deed dat zou ik jou nooit aandoen", "Zo 'n vader wil ik ooit worden", "Al lang niet meer zo gelachen (of lekker gehuild)" ..
Iedereen kent wel onvergetelijke films, of een film die een oogopener was (ahaa!).

Onze eerste sessie FT zit er op. Acht patiënten kwamen in hun anders 'vrije namiddag' op het aanbod af. 
Ze keken naar een recente film die ze misschien nooit zouden bekijken, we vroegen hen bij aanvang hun oordeel even uit te stellen en hem met ons te bespreken. 
Drie mensen kregen onverwacht visite en bij verbazend intense nabespreking waren we dus met vijf. De drie anderen verontschuldigden zich later, en zeiden volgende keer weer present te zijn. 

FT wordt nu gegeven in Turnhout en Antwerpen. 

Het idee bestond al van bij de aanvang van de PAAZ, doch zoals met alles moet het onderbouwd en gemotiveerd worden voordat een directie zijn 'go !' geeft. 
Voor zij die willen beginnen met filmtherapie geven we hier-onder wat mijn collega psychologe en ik schreven. Het eerste deel is exact onderzoek, het tweede onderzoek naar de effecten van FT. 

Wij brengen het nu in de praktijk, we wensen diegenen die willen volgen veel succes met een therapievorm die reeds vijftig jaar beschreven wordt .. en je interessant kunt geven met de laatste romantische komedies, actiefilms, enzovoorts.

Wie dit graag in tekstdocumenten ontvangt kan een bericht laten onder deze blog.

And Action !























vrijdag 27 mei 2016

PAAZ | Intervisie VS drama, de winnaarsdriehoek !


Aan bod in intervisie gisteren; wat interacties met psychisch zieke mensen soms met je doen als je even niet oplet voor drama. Te begrijpen via de dramadriehoek. Het ging over mensen met een persoonlijkheidsstoornis, zij creëren vaak drama om uiteenlopende redenen (angst, depressie, tegenzin, weerstand, tegenwerking, hun zin doen, hun zin krijgen, aandacht afleiden van problemen, de kick, .. )
Stephen Karpman publiceerde dit model in 1968 en won er een award mee. 

Zolang de aangenomen rollen terecht (feitelijk en echt) en gemeend (geen pose, geen manipulatie) zijn, is er geen probleem (geen drama). Mensen kunnen echt slachtoffer zijn, echt een redder in nood zijn en echt helpend zijn, echt nuttig dingen aan de kaak stellen. Ook dat kan slecht uitpakken, maar daar gaat het hier niet over ! 

Als een gesprek niet oké verloopt, jij je als hulpverlener ongemakkelijk (zelfs slecht) voelt of een rol krijgt die je niet wilt - een patiënt noemt je een 'bemoeial', 'een zeurkous' of 'de slechtste begeleider ooit' bijvoorbeeld - dan is de kans groot dat je in de dramadriehoek terecht gekomen bent. Kwetsende opmerkingen aan jouw adres als 'zo jong en dan al een burnout', 'jij bent de enige hier die nooit helpt', horen daar bij.

Psychiatrische patiënten hebben nogal eens de neiging om (bewust of onbewust) een rol te spelen (TA) en jouw een rol toe te bedelen. Rigide patronen komen echter ook (bewust of onbewust) voor bij gewone mensen. Onder stress heb ook ik de neiging om dingen op een bepaalde manier op te lossen (laten we eerlijk zijn).


De rollen hebben een vaste (rigide), negatieve dynamiek (manier van doen ten opzichte van anderen, ze brengen wat teweeg in interactie).
  • Zo biedt de Redder graag veel en vooral ongevraagd hulp. Kom maar, laat mij het maar even doen.Hij neemt de verantwoordelijkheid van een ander over waardoor hij anderen afhankelijk maakt en zich zelf onmisbaar.
  • Het Slachtoffer gedraagt zich hulpeloos, reageert het liefst vanuit onmacht. Ze moeten altijd mij hebben. Doet hij dat zielig genoeg dan voelt de Redder zich aangesproken. Roept hij irritatie op, dan wordt de Aanklager uitgedaagd.
  • De Aanklager wijst om zijn eigen zwakte te verbergen, anderen graag op hun zwakke plekken. Jij snapt er echt niets van hè. Zij gaan zich schuldig voelen en zelf geeft ‘t hem geeft een gevoel van eigenwaarde.
  • Voelt de Redder zich niet gewaardeerd, dan neemt hij de rol van Slachtoffer aan of van Aanklager. Nou zeg, ik wil alleen maar helpen hoor.
  • Wil de Aanklager het goed maken, dan schuift hij op naar Redder of wordt zelf Slachtoffer.
  • En als het Slachtoffer vindt dat hij niet goed geholpen is dan schiet hij in de rol van AanklagerIk dacht dat je me zou helpen, maar wat schiet ik hier nu mee op.
De rollen zijn dus inwisselbaar 
maar ook complementair, de een kan niet zonder de ander.
De Dramadriehoek is nooit constructief:
  • kost energie
  • heeft een herhalend patroon ‘daar gaan we weer’
  • bestaat uit ongelijke rollen, de een voelt zich meer of minder dan de ander
  • is een spel van transacties met bijbedoeling en verborgen boodschappen
  • de uitkomst is voorspelbaar na afloop zit iedereen met het ‘bekende rotgevoel’
In dramadriehoek neemt niemand de verantwoordelijkheid voor het eigen gedrag.

Je kunt op het drama ingaan, of (beter voor jou en helpend voor de ander!) er uit stappen via de alternatieve winnaarsdriehoek. Vooral door gezond te leren omgaan met conflicten (O jee, een levenslange reeks lessen! weet ik maar al te goed). Begin vragen te stellen, stel de rollen in vraag ..

Het is soms verdomd moeilijk! 
Daarom hebben veel teams TVO-vergaderingen. 
TVO staat voor tijd voor onszelf.
Ook debriefing na een incident (spanning of agressie) is zo een noodzakelijk teammoment. 

Blijf er vooral niet mee zitten.

Ikzelf debunk drama nogal eens met humor, andere collega 's confronteren, anderen praten het uit. Het hangt van de omstandigheden en de vertrouwensband met de cliënt af.

Coach Marie Rietveld legt het hier zo goed uit dat uw coach Clark Kent de linken doorgeeft. Klik hier op dramadriehoek en winnaarsdriehoek en je vindt het mooier dan ik het in één twee drie kan uitschrijven. Dat spaart mij wat tijd om nog wat te schilderen in huis, boodschappen te doen en te genieten van mijn vrije dag. 




zondag 22 mei 2016

PAAZ Paazpuzzel | een lege dag op de PAAZ


Op zoek naar dingen om te doen met patiënten op de PAAZ, deed ik in de roman PAAZ van Myrthe Van Der Meer een vondst. 
Nee, eigenlijk las ik eerst het boek, en later schoot het me te binnen dat er een fantastisch idee in verborgen zat die we konden aanwenden. In maart hebben we het in actie omgezet.
Televisie snap ik al lang niet meer. Gesprekken met meer dan twee personen kan ik niet langer volgen en het lukt me niet om nog de benodigde concentratie om te lezen op te brengen.
.. Nu heb ik een puzzel en ik klamp me er uit alle macht aan vast.

Vraagstuk:
Bij ons hebben we een vaak een lege dag op de PAAZHet dagschema zit wel goed in elkaar, maar teamleden hebben verlof en dan zijn er leemtes. In een interview spreekt ook Myrthe Van Der Meer dat uit
Verpleegkundigen vangen die gaten (zo goed en zo kwaad mogelijk) op, maar ook zij zitten niet met tijd op overschot voor wandelingen, bezigheden, gesprekken, .. Hoe dan ook voor de patiënten is er dan niets te doen. Wat doen?


(P2BM:) Kan je ons vertellen hoe een gemiddelde dag op de PAAZ er voor jou uitzag?
(Myrthe:) Op de PAAZ is alles vastgelegd in Het Programma. Aangezien ik zo dwangmatig was als wat, alles om me maar weer een schijn van controle te geven, klampte ik me dan ook helemaal vast aan het programma: ontbijt, dagopening, psychomotore therapie (‘gym'), lunch, wandelen, creatieve- of activiteitentherapie, groepspsycho en natuurlijk eindeloos puzzelen met groepsgenoten omdat er altijd van alles uitviel en je dan ineens geconfronteerd werd met een lege dag op de PAAZ.
(Myrthe:) Aan de ene kant gaf het programma me dus vastigheid, aan de andere kant was het een bron van stress omdat er nooit iets van klopte. Elk programmaonderdeel was volgens de bijbehorende therapeut verplicht en absoluut noodzakelijk voor het herstel - maar als zij zelf op vakantie gingen, ziek werden of een dagje vrij namen viel het gewoon uit zonder vervanging. En dan zeggen ze dat ik gek ben?

Het idee uit dit boek dat me zo geholpen heeft, zit verborgen in de passages die gaan over puzzelen. Onderaan dit bericht voeg ik een goede passage toe.
We zochten een bezigheid die de verpleegkundige geen extra werk zou geven, maar toch betekenisvol is. 

Het werd de 'paazpuzzel'.

Onze allereerste paazpuzzel !
Wij - patiënten en personeel - leggen samen één puzzel waar we aan werken wanneer we willen of kunnen. 
De puzzel ligt uitnodigend op een tafel, gans de PAAZ probeert hem te leggen.
Enkele 'interessante' puzzels aankopen\krijgen - en een plek ter beschikking stellen in de leefruimte.

Het idee wordt aan elke nieuwe patiënt uitgelegd, wat volgt zien we wel.

















En wat we zien is dat het werkt, heel organisch\vanzelf, zonder dat het tijd opslorpt.
Er is iets te doen, er is een gemeenschappelijk doel.
Mensen komen ongedwongen met elkaar in contact.
Het biedt een kans om in de zitzaal te zijn en te observeren zonder dat erg opvallend te doen. 
De hulp aan de puzzel wordt gewaardeerd.
Mensen die in zichzelf gekeerd zijn, gaan toch aan de slag. 
Mensen met autisme vinden daar hun ding.

Het werkt opvallend goed en wonder bij wonder zijn er nooit stukjes kwijt. 

Het is natuurlijk geen totaaloplossing voor de lege dagen. Het helpt. 

Voila, uw coach kan er niets aan toe voegen buiten wat leuke foto 's en een goede passage uit de roman PAAZ.
Hoe je een eenvoudig en schitterend idee kunt vinden in een getuigenis van een ex-patiënt (en niet in een moeilijk boek over therapieën). My mind is blown.

Groeten van coach Clark Kent,

‘Je mag best een puzzel doen als je daar zin in hebt. We kunnen wel even kijken?’
Onwillig loop ik achter haar aan. Misschien wil ik inderdaad wel puzzelen. Maar ik wil niet dat iemand anders dat weet. Kennis is macht.
‘is dit iets?’ Jacqueline trekt een puzzel van duizend stukjes uit de kast en houdt hem omhoog.

..
‘Nee, dank je,’ mompel ik. ‘Niet echt mijn ding, al dat blauw.’
Er komen nog een raceauto, een molen en een Tiroler boerderij voorbij en voor ik het weet, sta ik zelf ook voor de kast en ga met mijn vinger langs seniele landschapjes en sneue klassieke schilderijen tot ik ineens halverwege de onderste plank blijf steken.
..
‘Is dat hem?’ vraag Jacqueline.
Ik knik.
..
De recreatieruimte is groot en kil. Ik kijk naar mijn stoel in de huiskamer.
‘Mag het daar?’
‘natuurlijk’, antwoordt ze en voor ik het weet zit ik weer op mijn plek, maar nu met een puzzeldoos in mijn handen. De verkreukelde man drentelt achter me langs en gaat dan weer twee stoelen verderop zitten.
‘Nu volgens mij heb je een fan,’ zegt Jacqueline met een knipoog. ‘je zult geen last van hem hebben, hoor. Johan is niet zo spraakzaam, toch Johan?’
Johan grinnikt en kijkt dan betrapt weg.
‘Ik ook niet, ‘ mompel ik en ik roer door de puzzelstukjes.
Dan valt mijn hand op de doos. Ik kan niet meer. Ik ben gesloopt.
‘Zal ik je even op gang helpen?’
En zo gaat mijn eerste middag stukje bij beetje voorbij.
Johan staat elke twee minuten op van tafel en loopt een rondje door de paaz en gaat dan weer naast me zitten. Af en toe helpt iemand van de verpleging randstukjes zoeken.
En ik puzzel.
Televisie snap ik al lang niet meer. Gesprekken met meer dan twee personen kan ik niet langer volgen en het lukt me niet om nog de benodigde concentratie om te lezen op te brengen.
.. Nu heb ik een puzzel en ik klamp me er uit alle macht aan vast.


Pas als de etenskar de recreatieruimte binnen wordt geduwd, kijk ik weer op. Ik rek me voorzichtig uit.

vrijdag 6 mei 2016

A Story to Live By - Ann Wells

Na een tweetal maanden zwoegen is vandaag onze tuin af, ik ben opgelucht. Voor en na mijn werk in de tuin, in weer en wind, met elk denkbaar materiaal, niets was licht werk. Mijn jongste zoon en ik gaan de vouwtandem oppoetsen en dan wil hij een zomers ritje gaan maken. Vandaag wordt het zonnig en warm en kunnen we genieten. 
Twee dingen kwamen deze week toevallig samen; ik vond bij het zoeken naar een inspirerend verhaal 'A Story to Live By' , en hoorde dat mijn jongere nicht haar strijd tegen kanker zal verliezen. Ik denk aan wat zij nu zal doen nu ze weet dat het einde nadert, waarschijnlijk kleine betekenisvolle zaken
Jij en ik hebben momenten gehad waarop we dachten "het leven is te kort voor dit gedoe, waar is de kwaliteit waarvoor ik wil gaan?", "genoeg gezwoegd, nu ga ik genieten". Coach Clark Kent gaat vandaag genieten, het is een mooie morgen, dus moet je even zelf vertalen maar het is die moeite waard. 
Dit korte verhaal zal je boeien en bijblijven. Je zult vandaag je mooiste slipje dragen en je favoriete parfum.
March 7, 2007
A Story To Live By
by Ann Wells, Los Angeles Times
My brother-in-law opened the bottom drawer of my sister's bureau and lifted out a tissue-wrapped package. "This," he said, "is not a slip.This is lingerie." He discarded the tissue and handed me the slip. It was exquisite; silk, handmade and trimmed with a cobweb of lace. The price tag with an astronomical figure on it was still attached. "Jan bought this the first time we went to New York, at least 8 or 9 years ago. She never wore it. She was saving it for a special occasion. Well,I guess this is the occasion." He took the slip from me and put it on the bed with the other clothes we were taking to the mortician. 


His hands lingered on the soft material for a moment, then he slammed the drawer shut and turned to me. "Don't ever save anything for a special occasion. Every day you're alive is a special occasion." 
I remembered those words through the funeral and the days that followed when I helped him and my niece attend to all the sad chores that follow an unexpected death. I thought about them on the planere turning to California from the Midwestern town where my sister's family lives. I thought about all the things that she hadn't seen or heard or done. I thought about the things that she had done without realizing that they were special. I'm still thinking about his words,and they've changed my life.

I'm reading more and dusting less. I'm sitting on the deck and admiring the view without fussing about the weeds in the garden.I'm spending more time with my family and friends and less time in committee meetings. Whenever possible, life should be a pattern of experience to savor, not endure. I'm trying to recognize these moments now and cherish them. I'm not "saving" anything; we use our good china and crystal for every special event-such as losing a pound, getting the sink unstopped, the first camellia blossom.I wear my good blazer to the market if I feel like it. My theory is ifI look prosperous, I can shell out $28.49 for one small bag of groceries without wincing.I'm not saving my good perfume for special parties; clerks in hardware stores and tellers in banks have noses that function as well as my party-going friends'."Someday" and "one of these days" are losing their grip on my vocabulary. If it's worth seeing or hearing or doing, I want to see and hear and do it now. I'm not sure what my sister would have done had she known that she wouldn't be here for the tomorrow we all take for granted.It's those little things left undone that would make me angry if I knew that my hours were limited. Angry because I put off seeing good friends whom I was going to get in touch with-someday. Angry because I hadn't written certain letters that I intended to write-one of these days. Angry and sorry that I didn't tell my husband and daughter often enough how much I truly love them. I'm trying very hard not to put off, hold back, or save anything that would add laughter and luster to our lives. And every morning when I open my eyes, I tell myself that it is special. Every day, every minute, every breath truly is...a gift from God. 
by Ann Wells in the Los Angeles Times


November 22, 1985
Last Tuesday, The Times profiled Ann Wells of Laguna Niguel, whose 13-year-old newspaper essay about loss and cherishing each day has been reborn on the Internet. Wells, 76, penned the column a couple of years after her sister unexpectedly died, and several years before she would lose her husband.
Her work somehow made its way to the Internet, where it moves by e-mail and chain letters, compliments of the forward button, and has been renamed "A Story to Live By." Wells, a retired secretary and occasional freelancer, was stunned that the essay, first published in The Times in April 1985, has been zipping through cyberspace. She doesn't even have e-mail. "I'm as surprised as anyone," Wells said.
Because many of our readers requested it, we are reprinting Wells' original column today in full.

Ik lees meer en ik poets minder. Ik kan rustig in een stoel gaan zitten genieten. Zonder me druk te maken over klussen rondom huis. Ik breng nu meer tijd met familie en vrienden door dan dat ik vergader. Ik probeer te genieten en mijn momenten te koesteren.
Ik bewaar niet meer alles. Het goede servies mag nu gebruikt worden. Mijn duurste kleding doe ik aan als ik er zin in heb. Het lekkerste geurtje gebruik ik op ieder moment.
‘Ooit’ en ‘misschien op een dag’ verliezen hun grip op mijn woordenschat. Als het de moeite waard is om te zien, te horen, te voelen, te ervaren, dan doe ik het nu. Het zijn de kleine gave dingen, die ik niet langer uitstel. Mijn tijd is beperkt. Ik kies voor de mooiste, belangrijkste en fijnste ervaringen.
Ik probeer heel hard om datgene wat glans geeft aan mijn dag zeker niet uit te stellen. Ik wil ieder moment dat er te lachen valt, ook keihard lachen. Ik wil iedere ochtend als ik wakker word de dag zien als een hele bijzondere dag. Elke dag, elk uur, elke minuut, elke ademhaling is een geschenk.
Het leven is misschien niet altijd het feestje waarop we gehoopt hadden. Maar nu we er toch zijn kunnen we beter dansen.
zonnige groeten van Coach Clark Kent, ook al poets ik niet echt minder en stort ik me steeds in projecten toch lees ik meer, mediteer ik, en ben ik heel betrokken bij het doen en laten van mijn vrouw en kinderen. 


zaterdag 23 april 2016

Leo Tolstoy, De Drie Vragen



Leo Tolstoy was in 1900 de beroemdste man op aarde. Dit was voor Radio of TV. Hij was een groot schrijver, 'de ziel van Rusland’.
'Het is eenvoudiger 10 boeken met filosofie te vullen dan één principe in praktijk te brengen.'
is een van zijn vele wijze citaten

De drie vragen is een kortverhaal dat in 1885 voor het eerst werd gepubliceerd in een bundel

Het is een parabel die gaat over een koning die antwoord wilt vinden op de drie voornaamste levensvragen.

Ooit bedacht een koning dat als hij altijd zou weten wanneer hij aan iets moest beginnen/ hij zou weten welke de juiste mensen zijn om naar te luisteren (en wie te ontlopen)/ en bovenal als hij zou weten wat het belangrijkste was dat hem te doen staat, dat hij dan nooit zou falen.

Hij besloot dit idee te delen in zijn koninkrijk en vroeg om raad. Hij loofde een grote beloning uit aan wie hem het juiste antwoord zou geven op deze vragen


  • ·         Wat is het juiste moment voor elke actie?
  • ·         Wie zijn de meest waardevolle/ belangrijkste mensen?
  • ·         Hoe weet ik wat het belangrijkste is om te doen?
Wijzen kwamen van overal, en gaven allemaal verschillende antwoorden.

Op de eerste vraag antwoorden sommigen dat je best een tijdschema opmaakt en je daar aan strikt aan houdt. Alleen zo, zegden zij, zou alles gedaan worden op het juiste moment.
Anderen zeiden dat het onmogelijk zou zijn om op voorhand te weten wat het geschikte moment is voor elke actie, maar dat men zich het best niet bezig houdt met prullen en tijdverlies – en doet wat het meest nodig is van de dingen die over blijven.
Anderen zeiden dat hoe oplettend de koning ook zou zijn, één man nooit het juiste moment zou weten voor elke actie én hij daarom een groep wijzen moest hebben die hem helpen om voor alles het juiste moment te vinden.
Anderen zeiden dat er zaken zouden zijn die niet kunnen wachten om beslist te worden door een raad van wijzen. De koning zou best op voorhand weten wat er te gebeuren stond. Alleen magiërs weten dit, en daarom moet de koning een magiër raadplegen.

Op de tweede vraag kreeg de koning eveneens uiteenlopende antwoorden.
Raadgevers, priesters, dokters oftewel strijders zouden het meeste nodig zijn.

Op de derde vraag wat de belangrijkste bezigheid is voor de koning zeiden sommigen wetenschap, anderen handigheid, oorlogvoering of bidden.

Alle antwoorden waren zo verschillend dat de koning met geen enkel tevreden was, en hij gaf niemand de beloning.
Hij wou wel nog antwoord op zijn drie vragen en besloot een kluizenaar op te zoeken die van heiden en ver befaamd was voor zijn wijsheid. De kluizenaar leefde in een woud waar hij nooit uit kwam, en hij ontving alleen maar gewoon volk. De koning deed eenvoudige kleren aan, en voordat hij bij de grot van de kluizenaar was, steeg hij af van zijn paard en liet hij zijn beschermers achter. Hij ging alleen.

Toen de koning toekwam was de kluizenaar in de grond voor zijn verblijf aan het graven. De kluizenaar zag de koning, groette hem en deed voort. De kluizenaar was mager en kwetsbaar en telkens als hij zijn spade in de grond stak en een beetje grond omdraaide, ademde hij zwaar.
De koning stapte op hem toe en zei ‘Ik ben naar jou gekomen – o wijze man – om antwoord te krijgen op drie vragen. Hoe kan ik leren om het juiste te doen op het juiste moment?/ wie zijn de mensen die ik het meeste nodig heb?  Aan wie besteed ik dus het meetse aandacht/ en welke zaken zijn het belangrijkste en verdienen mijn aandacht?
De kluizenaar luisterde naar de koning zijn vragen, beantwoordde geen enkele, spuwde in zijn handen en groef door.

‘Kom u bent moe’, zei de koning, ‘laat mij u helpen’.  ‘Ik zal een tijdje voor u werken’.
‘Dank u’ zei de kluizenaar, hij gaf de spade aan de koning en ging op de grond zitten.
Toen hij twee bedden had gemaakt, stelde de koning zijn drie vragen opnieuw.
De kluizenaar gaf weer geen antwoord. Hij reikte naar de spade en zei ‘rust nu een tijdje en laat mij nog wat doen’. De koning gaf hem zijn spade niet terug en bleef graven. Uren gingen voorbij en de zon begon achter de bomen te gaan. Toen stak de koning de spade in de grond en zei

‘Ik kwam naar u toe – o wijs man – voor een antwoord op mijn vragen. Als u ze niet wilt beantwoorden, zeg het me dan, ik ga weg’.
‘Er komt iemand aangerend’ zei de kluizenaar ‘laten we zien wie het is’.
De koning draaide zich om en zag een man met baard aanrennen uit het woud. De man hield zijn handen tegen zijn buik gedrukt en bloed kwam tussen zijn vinger vandaan. Toen hij de koning bereikte, viel hij kreunend op de grond. De koning en de kluizenaar deden hem het hemd uit, er was een grote wonde in zijn buik. De koning wastte de wonde zo goed hij kon en deed er zijn zakdoek en een handdoek van de kluizenaar op. Hij spoelde de verbanden opnieuw en opnieuw totdat het bloeden eindelijk stopte. 

De man kwam wat bij en vroeg iets om te drinken. De koning haalde hem fris water en gaf het hem. Ondertussen was de zon onder en het was fris geworden.  De koning droeg met de hulp van de kluizenaar de gewonde man naar binnen. Op het bed viel de man in slaap. De koning was zo moe van zijn reis en al het werk dat hij op de drempel ook in slaap viel. Hij sliep vast door de korte zomernacht.
Toen hij ’s morgens wakker werd duurde het lang voordat hij wist waar hij was, en wie de vreemde en bebaarde man was die naast hem lag en hem intens aanstaarde.
‘Vergeef mij’ zei de man met de baard met een zwakke stem.
‘Ik ken u niet, en heb niets om u voor te vergeven’ zei de koning.
'U kent mij niet, maar ik ken u wel’. ‘Ik ben uw vijand die gezworen heeft om zich op u te wreken omdat u zijn broer vermoordde en zijn landgoed afnam’. ‘Ik wist ervan dat u alleen naar de kluizenaar bent gegaan, en trok u achterna om u te doden op uw terugtocht’.
‘Maar de dag ging om en u kwam niet terug. Ik kwam tevoorschijn uit mijn valstrik. Uw bodyguard zag me en verwondde me. Ik ontsnapte, en ik zou doodgebloed zijn als u me niet had verzorgd’.

‘Ik wenste om u te doden, en u hebt mij het leven gered. Als ik het overleef, en als u mij toestaat, zal ik u dienen als uw meest toegewijde slaaf en ik zal mijn kinderen smeken hetzelfde te doen’.
‘Vergeef me’

De koning was erg verheugd dat hij op deze manier zo snel vrede had kunnen maken met zijn ergste vijand, en hem nu tot vriend had. Hij vergaf hem niet alleen, maar liet hem verzorgen door zijn beste dokters en beloofde hem zijn het herstel van zijn bezittingen.

Voordat de koning weg ging zocht hij de kluizenaar.
De koning smeekte nog een maal om een antwoord op zijn drie vragen.
De kluizenaar was buiten op zijn knieën aan het planten in de bedden die de koning had gegraven.
‘Voor de laatste keer bid ik u om mijn vragen te beantwoorden wijze man!’

‘U kreeg al antwoord’ zei de wijze hem al knielend op zijn dunne benen en opkijkend naar de koning.
‘Hoezo beantwoord?, hoe bedoelt u dat?’ vroeg de koning.
‘Ziet u het dan niet?’ vroeg de kluizenaar.
‘Als u gisteren geen medelijden had gehad met mijn zwakke conditie, en deze bedden niet had gegraven, maar weg was gegaan, dan had die man u aangevallen. U zou er spijt van gehad hebben dat u niet bij mij was gebleven. Dus het belangrijkste moment was toen u die bedden maakte/ ik was de belangrijkste man/ en mij goed doen, was uw belangrijkste bezigheid.’
‘Daarna toen die man kwam aangerend, was het belangrijkste moment toen u voor hem zorgde. Want als u zijn wonden niet had gestelpt was hij gestorven zonder vrede met u gemaakt te hebben/ Hij was dus de belangrijkste mens/ en wat u voor hem deed was uw belangrijkste taak.


·         Er is maar één belangrijk moment, NU. Het is het belangrijkste moment omdat we alleen op dit moment controle hebben.
·         De meest nodige/ belangrijkste mens waarmee u rekening moet houden is, DIEGENE WAAR U BIJ BENT. Niemand weet of u ooit nog zaken zult hebben met iemand anders.
·         En uw belangrijkste bezigheid is, VOOR HEM GOED TE DOEN. Alleen daarvoor is de mens hier.
Als u zich daar aan houdt slaagt u overal in.
Dat is Leo Toltoy ’s Drie Vragen.


Voor mij betekent het dat zelfs als ik op ‘verkeerde’ momenten, vervelende mensen, en  tijdrovende bezigheden op mijn weg vind deze hun betekenis hebben en mijn aandacht verdienen.

Zo denk ik dat de treuzelende langzame chauffeur voor me, mij behoedt voor een flitscontrole of een accident.

Zo denk ik dat als de kinderen zeuren of me nodig hebben, dit is wat ik op dat moment hoor te doen. Soms krijg ik dan andere zaken niet af, maar daar kraait wonderwel de volgende dag geen haan naar.

Zo laat is steken vallen door toedoen van anderen, en later blijkt dat een zegen te zijn.

Als ik vervelende zaken moet doen zoals een uitdager van antwoord dienen, terechtwijzen of neen moet zeggen, dan hoort dat er bij. Alles is op één of andere manier precies zoals het moet zijn, perfect..

Geloof me, ik blijf de juiste tips en werkwijzen zoeken in management-, zelfhulp- en andere boeken. Ik geloof in schema 's en systematische aanpak.. maar uiteindelijk leer ik van iedereen, uit alle situaties, in alle bezigheden. Alles helpt me mijn doel te bereiken.

coach Clark Kent

dinsdag 12 april 2016

Dagopening op de PAAZ; Fabel - De gans met de gouden eieren


Ik begin de dag op de PAAZ regelmatig met een verhaal, een fabel of een wijsheid. Mensen luisteren na het geluid van de klankschaal met de ogen dicht naar het verhaal, en een korte toelichting waarna hun dag begint. Alles duurt hooguit een kwartiertje. 

De bekende fabel over de gans met de gouden eieren van de Griekse klassieke dichter Aesopos is zo een treffend verhaal om over na te denken. 


Een arme boer ontdekt op een dag een gouden ei in het nest van zijn lievelingsgans. 
Hij denkt dat het een grap is en wil het eerst weggooien, maar bedenkt zich en neemt het mee om het te laten onderzoeken. Het ei is van zuiver goud.
De boer kan het niet geloven. Zijn verbazing wordt nog groter wanneer hij de volgende dag dezelfde ontdekking doet. 
Elke dag weer rent hij, zodra hij wakker wordt, naar het nest en steeds weer vindt hij een gouden ei.
Hij wordt rijker en rijker, en met zijn rijkdom groeit ook zijn hebzucht en ongeduld. Het valt het hem steeds zwaarder om de volgende dag af te wachten.
Hij besluit dan ook de gans te slachten om de eieren er allemaal tegelijk uit te halen. Maar als hij het dier opensnijdt is er geen gouden ei te vinden. 
Hij heeft de gans die hem de gouden eieren leverde vermoord.

Ik ben dit oude verhaal weer tegengekomen in de bestseller van Stephen Covey 'De 7 eigenschappen van effectief leiderschap' of 'De 7 eigenschappen van succes in je leven'. 
De gans en het gouden ei zijn metaforen. Ze staan voor de twee factoren in productie.

De fabel laat zien dat productiviteit, en ook effectiviteit/ succes, afhankelijk zijn van twee factoren:
  • P/ het geproduceerde/ Product (de gouden eieren)
  • PA/ het productieapparaat, het middel om te produceren (de gans), ook wel PC/ Productiecapaciteit genoemd

Ik leg mensen dit heel simpel uit, maar hier is het idee er achter.

Het gaat vooral om een balans in je leven,
balans tussen P en PC. 
Stel nu eens dat er geen evenwicht is, dat heel de focus ligt op één van de twee factoren wat dan?

Teveel aandacht voor de eieren (P):
Veel mensen denken: “”Hoe meer je produceert, hoe effectiever je bent”  of ”Hoe meer je presteert, hoe beter je bent”. Ze kijken alleen naar de gouden eieren.
Maar wanneer je je alleen richt op de (P) gouden eieren (resultaten, geld, proeven, prijzen, hogere klasse) en de (PA/ PC) gans verwaarloost, zul je binnen afzienbare tijd geen eieren meer hebben.
Om de productie van de (P) eieren veilig te stellen, moeten we goed voor de (PC) gans zorgen!

- Als je je grasmaaier niet onderhoudt, je geniet er alleen maar van hoe snel hij het gras maait, dan gaat hij stuk en maait hij geen gras meer. Hem vervangen kost je meer dan hem te onderhouden. Zo ook met een auto, een wasmachine, computer .. zelfs met je lichaam !
- Als je gehaast, ongevoelig, bot, onbeleefd, fake wordt dan verwaarloos je al de kleine dingen die relaties zo nodig hebben. Het gaat dan in het begin wel lekker snel, je krijgt gedaan wat jij wilt. Je focust op je eigen noden, op je positie, je manipuleert en verliest op den duur mensen. 
- Als je voorganger zijn personeel heeft afgejaagd en veel productie haalde, en jij neemt de uitgebluste mensen over, dan kan het zijn dat men jou slecht vindt omdat het personeel ziek wordt en de productie daalt. In werkelijkheid heeft je voorganger de ganzen geslacht.

Teveel aandacht voor de gans (PC):
Er zijn ook mensen die vinden dat alles gemakkelijk moet gaan en dat drie uren per dag werken beter zou zijn dan acht. Veel dutjes en rondhangen zouden de hemel op aarde kunnen zijn. Maar daar geloof ik ook absoluut niets van.

- Als jij lui je kapitaal opgebruikt, dan verlies je je kapitaalkracht en de fut en de mogelijkheid (scholing) om te werken voor nieuw kapitaal. 
- Als je andermans gouden eieren opgebruikt, je profiteert van je baas of partner, dan kan die ooit leeg geraken of beslissen om niet meer met jou verder te willen.
- Als je kinderen altijd hun zin krijgen,
of jij misschien een eeuwige student bent die nooit aan de slag gaat met zijn diploma 's en kennis, dan groeien zij/jij op zonder verantwoordelijkheid en zonder discipline.




Evenwicht P en PC:
Zo kan je willen dat de kamer van je dochter proper is (het gouden ei), en als je P en PC in evenwicht zijn dan is het resultaat dat ze dit doet zonder gemor. 
Je kan het ook eisen en boos worden, het forceren. Het resultaat zal dan zijn dat jouw dochter er onder lijdt en de relatie met haar ook (de gezondheid van de gans gaat er op achteruit). 
Je kunt haar ook laten rommelen .. oké ondertussen snapt iedereen wel dat het dus gaat om evenwicht.

Naargelang de groep cliënten/ patiënten benadruk ik enkele van deze lessen uit de fabel. Ik ontmoet de mensen altijd waar zij zijn.
Als coach vraag ik hen vrijblijvend te kijken in deze dag of ze één of meer van deze inzichten tegenkomen;
  1. Hebzucht leidt niet tot iets waardevols.
  2. Wees je ervan bewust dat je een gans hebt. Veel mensen weten niet dat ze een gans hebben.
  3. Richt je aandacht op één uitstekende gans. Doordat de boer zijn aandacht richtte op de gans die hem het meeste opleverde, werd hij vele malen rijker dan wanneer hij vele ganzen zou verzorgen.
  4. Doe niet zelf alle werk, maar laat de gans voor je werken.
  5. Richt je niet alleen op de gouden eieren, maar zorg ook goed voor de gans want anders zul je beide verliezen.
  6. Richt je aandacht niet alleen op de gans, maar ook op de gouden eieren, want anders zul je niet in staat zijn jezelf en de gans in leven te houden.
  7. Zorg voor een optimale balans tussen aandacht voor de gans en aandacht voor de gouden eieren.
  8. Besef dat de grootste bronnen van vreugde (de gouden eieren) liggen in dat wat gewoon en vertrouwd is in je leven, en zoek je goud in eerste plaats bij je gezin, je vrienden, je huis, je werk en je talenten.
Ik vertel graag verhalen met een boodschap, mensen luisteren graag naar verhalen en een goed verhaal smokkelt meteen een boodschap hun (en mijn) leven in.

Coach Clark Kent,