PAAZ Paazpuzzel | een lege dag op de PAAZ

Op zoek naar dingen om te doen met patiënten op de PAAZ, deed ik in de roman PAAZ van Myrthe Van Der Meer een vondst. 

Nee, eigenlijk las ik eerst het boek, en later schoot het me te binnen dat er een fantastisch idee in verborgen zat die we konden aanwenden. In maart hebben we het in actie omgezet.

Televisie snap ik al lang niet meer. Gesprekken met meer dan twee personen kan ik niet langer volgen en het lukt me niet om nog de benodigde concentratie om te lezen op te brengen.

.. Nu heb ik een puzzel en ik klamp me er uit alle macht aan vast.

Vraagstuk:
Bij ons hebben we een vaak een lege dag op de PAAZ. Het dagschema zit wel goed in elkaar, maar teamleden hebben verlof en dan zijn er leemtes. In een interview spreekt ook Myrthe Van Der Meer dat uit . 

Verpleegkundigen vangen die gaten (zo goed en zo kwaad mogelijk) op, maar ook zij zitten niet met tijd op overschot voor wandelingen, bezigheden, gesprekken, .. Hoe dan ook voor de patiënten is er dan niets te doen. Wat doen?

(P2BM:) Kan je ons vertellen hoe een gemiddelde dag op de PAAZ er voor jou uitzag?
(Myrthe:) Op de PAAZ is alles vastgelegd in Het Programma. Aangezien ik zo dwangmatig was als wat, alles om me maar weer een schijn van controle te geven, klampte ik me dan ook helemaal vast aan het programma: ontbijt, dagopening, psychomotore therapie (‘gym'), lunch, wandelen, creatieve- of activiteitentherapie, groepspsycho en natuurlijk eindeloos puzzelen met groepsgenoten omdat er altijd van alles uitviel en je dan ineens geconfronteerd werd met een lege dag op de PAAZ.

(Myrthe:) Aan de ene kant gaf het programma me dus vastigheid, aan de andere kant was het een bron van stress omdat er nooit iets van klopte. Elk programmaonderdeel was volgens de bijbehorende therapeut verplicht en absoluut noodzakelijk voor het herstel - maar als zij zelf op vakantie gingen, ziek werden of een dagje vrij namen viel het gewoon uit zonder vervanging. En dan zeggen ze dat ik gek ben?

Het idee uit dit boek dat me zo geholpen heeft, zit verborgen in de passages die gaan over puzzelen. Onderaan dit bericht voeg ik een goede passage toe.

We zochten een bezigheid die de verpleegkundige geen extra werk zou geven, maar toch betekenisvol is. 

Het werd de 'paazpuzzel'.

Onze allereerste paazpuzzel !

Wij - patiënten en personeel - leggen samen één puzzel waar we aan werken wanneer we willen of kunnen. 

De puzzel ligt uitnodigend op een tafel, gans de PAAZ probeert hem te leggen.

Enkele 'interessante' puzzels aankopen\krijgen - en een plek ter beschikking stellen in de leefruimte.

Het idee wordt aan elke nieuwe patiënt uitgelegd, wat volgt zien we wel.

En wat we zien is dat het werkt, heel organisch\vanzelf, zonder dat het tijd opslorpt.

Er is iets te doen, er is een gemeenschappelijk doel.

Mensen komen ongedwongen met elkaar in contact.

Het biedt een kans om in de zitzaal te zijn en te observeren zonder dat erg opvallend te doen. 

De hulp aan de puzzel wordt gewaardeerd.

Mensen die in zichzelf gekeerd zijn, gaan toch aan de slag. 

Mensen met autisme vinden daar hun ding.

Het werkt opvallend goed en wonder bij wonder zijn er nooit stukjes kwijt. 

Het is natuurlijk geen totaaloplossing voor de lege dagen. Het helpt. 

Voila, uw coach kan er niets aan toe voegen buiten wat leuke foto 's en een goede passage uit de roman PAAZ.

Hoe je een eenvoudig en schitterend idee kunt vinden in een getuigenis van een ex-patiënt (en niet in een moeilijk boek over therapieën). My mind is blown.

Groeten van coach Clark Kent,

(Passage uit de roman PAAZ)

‘Je mag best een puzzel doen als je daar zin in hebt. We kunnen wel even kijken?’

Onwillig loop ik achter haar aan. Misschien wil ik inderdaad wel puzzelen. Maar ik wil niet dat iemand anders dat weet. Kennis is macht.

‘is dit iets?’ Jacqueline trekt een puzzel van duizend stukjes uit de kast en houdt hem omhoog.

..

‘Nee, dank je,’ mompel ik. ‘Niet echt mijn ding, al dat blauw.’

Er komen nog een raceauto, een molen en een Tiroler boerderij voorbij en voor ik het weet, sta ik zelf ook voor de kast en ga met mijn vinger langs seniele landschapjes en sneue klassieke schilderijen tot ik ineens halverwege de onderste plank blijf steken.

..

‘Is dat hem?’ vraag Jacqueline.

Ik knik.

..

De recreatieruimte is groot en kil. Ik kijk naar mijn stoel in de huiskamer.

‘Mag het daar?’

‘natuurlijk’, antwoordt ze en voor ik het weet zit ik weer op mijn plek, maar nu met een puzzeldoos in mijn handen. De verkreukelde man drentelt achter me langs en gaat dan weer twee stoelen verderop zitten.

‘Nu volgens mij heb je een fan,’ zegt Jacqueline met een knipoog. ‘je zult geen last van hem hebben, hoor. Johan is niet zo spraakzaam, toch Johan?’

Johan grinnikt en kijkt dan betrapt weg.

‘Ik ook niet, ‘ mompel ik en ik roer door de puzzelstukjes.

Dan valt mijn hand op de doos. Ik kan niet meer. Ik ben gesloopt.

‘Zal ik je even op gang helpen?’

En zo gaat mijn eerste middag stukje bij beetje voorbij.

Johan staat elke twee minuten op van tafel en loopt een rondje door de paaz en gaat dan weer naast me zitten. Af en toe helpt iemand van de verpleging randstukjes zoeken.

En ik puzzel.

Televisie snap ik al lang niet meer. Gesprekken met meer dan twee personen kan ik niet langer volgen en het lukt me niet om nog de benodigde concentratie om te lezen op te brengen.

.. Nu heb ik een puzzel en ik klamp me er uit alle macht aan vast.

Pas als de etenskar de recreatieruimte binnen wordt geduwd, kijk ik weer op. Ik rek me voorzichtig uit.