A Story to Live By - Ann Wells

Na een tweetal maanden zwoegen is vandaag onze tuin af, ik ben opgelucht. Voor en na mijn werk in de tuin, in weer en wind, met elk denkbaar materiaal, niets was licht werk. Mijn jongste zoon en ik gaan de vouwtandem oppoetsen en dan wil hij een zomers ritje gaan maken. Vandaag wordt het zonnig en warm en kunnen we genieten. 

Twee dingen kwamen deze week toevallig samen; ik vond bij het zoeken naar een inspirerend verhaal 'A Story to Live By' , en hoorde dat mijn jongere nicht haar strijd tegen kanker zal verliezen. Ik denk aan wat zij nu zal doen nu ze weet dat het einde nadert, waarschijnlijk kleine betekenisvolle zaken. 

Jij en ik hebben momenten gehad waarop we dachten "het leven is te kort voor dit gedoe, waar is de kwaliteit waarvoor ik wil gaan?", "genoeg gezwoegd, nu ga ik genieten". Coach Clark Kent gaat vandaag genieten, het is een mooie morgen, dus moet je even zelf vertalen maar het is die moeite waard. 

Dit korte verhaal zal je boeien en bijblijven. Je zult vandaag je mooiste slipje dragen en je favoriete parfum.

March 7, 2007
A Story To Live By
by Ann Wells, Los Angeles Times
My brother-in-law opened the bottom drawer of my sister's bureau and lifted out a tissue-wrapped package. "This," he said, "is not a slip.This is lingerie." He discarded the tissue and handed me the slip. It was exquisite; silk, handmade and trimmed with a cobweb of lace. The price tag with an astronomical figure on it was still attached. "Jan bought this the first time we went to New York, at least 8 or 9 years ago. She never wore it. She was saving it for a special occasion. Well,I guess this is the occasion." He took the slip from me and put it on the bed with the other clothes we were taking to the mortician. 

His hands lingered on the soft material for a moment, then he slammed the drawer shut and turned to me. "Don't ever save anything for a special occasion. Every day you're alive is a special occasion." 
I remembered those words through the funeral and the days that followed when I helped him and my niece attend to all the sad chores that follow an unexpected death. I thought about them on the planere turning to California from the Midwestern town where my sister's family lives. I thought about all the things that she hadn't seen or heard or done. I thought about the things that she had done without realizing that they were special. I'm still thinking about his words,and they've changed my life.

I'm reading more and dusting less. I'm sitting on the deck and admiring the view without fussing about the weeds in the garden.I'm spending more time with my family and friends and less time in committee meetings. Whenever possible, life should be a pattern of experience to savor, not endure. I'm trying to recognize these moments now and cherish them. I'm not "saving" anything; we use our good china and crystal for every special event-such as losing a pound, getting the sink unstopped, the first camellia blossom.I wear my good blazer to the market if I feel like it. My theory is ifI look prosperous, I can shell out $28.49 for one small bag of groceries without wincing.I'm not saving my good perfume for special parties; clerks in hardware stores and tellers in banks have noses that function as well as my party-going friends'."Someday" and "one of these days" are losing their grip on my vocabulary. If it's worth seeing or hearing or doing, I want to see and hear and do it now. I'm not sure what my sister would have done had she known that she wouldn't be here for the tomorrow we all take for granted.It's those little things left undone that would make me angry if I knew that my hours were limited. Angry because I put off seeing good friends whom I was going to get in touch with-someday. Angry because I hadn't written certain letters that I intended to write-one of these days. Angry and sorry that I didn't tell my husband and daughter often enough how much I truly love them. I'm trying very hard not to put off, hold back, or save anything that would add laughter and luster to our lives. And every morning when I open my eyes, I tell myself that it is special. Every day, every minute, every breath truly is...a gift from God. 
by Ann Wells in the Los Angeles Times

November 22, 1985

Last Tuesday, The Times profiled Ann Wells of Laguna Niguel, whose 13-year-old newspaper essay about loss and cherishing each day has been reborn on the Internet. Wells, 76, penned the column a couple of years after her sister unexpectedly died, and several years before she would lose her husband.

Her work somehow made its way to the Internet, where it moves by e-mail and chain letters, compliments of the forward button, and has been renamed "A Story to Live By." Wells, a retired secretary and occasional freelancer, was stunned that the essay, first published in The Times in April 1985, has been zipping through cyberspace. She doesn't even have e-mail. "I'm as surprised as anyone," Wells said.

Because many of our readers requested it, we are reprinting Wells' original column today in full.

Ik lees meer en ik poets minder. Ik kan rustig in een stoel gaan zitten genieten. Zonder me druk te maken over klussen rondom huis. Ik breng nu meer tijd met familie en vrienden door dan dat ik vergader. Ik probeer te genieten en mijn momenten te koesteren.

Ik bewaar niet meer alles. Het goede servies mag nu gebruikt worden. Mijn duurste kleding doe ik aan als ik er zin in heb. Het lekkerste geurtje gebruik ik op ieder moment.

‘Ooit’ en ‘misschien op een dag’ verliezen hun grip op mijn woordenschat. Als het de moeite waard is om te zien, te horen, te voelen, te ervaren, dan doe ik het nu. Het zijn de kleine gave dingen, die ik niet langer uitstel. Mijn tijd is beperkt. Ik kies voor de mooiste, belangrijkste en fijnste ervaringen.

Ik probeer heel hard om datgene wat glans geeft aan mijn dag zeker niet uit te stellen. Ik wil ieder moment dat er te lachen valt, ook keihard lachen. Ik wil iedere ochtend als ik wakker word de dag zien als een hele bijzondere dag. Elke dag, elk uur, elke minuut, elke ademhaling is een geschenk.

Het leven is misschien niet altijd het feestje waarop we gehoopt hadden. Maar nu we er toch zijn kunnen we beter dansen.

zonnige groeten van Coach Clark Kent, ook al poets ik niet echt minder en stort ik me steeds in projecten toch lees ik meer, mediteer ik, en ben ik heel betrokken bij het doen en laten van mijn vrouw en kinderen.