Point de Vue - met dank aan de anonieme kabouters

Ze schuifelde over een ijsplek op de stoep, Moniek met haar blauwe muts, schapenvacht jas en stok. Toen ik haar naderde hield ze zich vast aan een parkeermeter.

'Dag Moniek!'
'Oh, dag Clark.' 'Dit was geen goed idee van mij om vandaag buiten te gaan.'
'Waar gaat het heen?'
'De krantenwinkel op de hoek.'
'Wat heb je nodig?'
'Een Gazet van Antwerpen, een Humo en een Point de Vue' , en ze stopt me prompt haar geldbeugeltje in de hand.
'Ga jij maar terug, ik haal die wel ..al heb ik nog nooit van een Point de Vue gehoord'
'Hij kent 'm wel, zeg maar dat het voor Moniek is.'

Bij het afgeven van de boodschap aan haar deur geeft ze me een chocolade wafel 'voor je kinderen'.
Aan haar deur hangt een briefje, geschreven met beverige hand, in vele kleurtjes en een hartje 'BEDANKT aan de anonieme kabouters die ons voetpad veegde'

Een maand geleden blogde ik over kleine stortingen om de emotionele rekening (acts of random kindness) http://selfcoachclarkkent.blogspot.be/2012/12/willekeurige-stortingen-doen-acts-of.html

Er zijn veel mensen die het doen, ook hier in de stad. Het schept vertrouwen, in je buren, in de samenleving, en het doet goed voor de ontvanger en de gever.
Tegenwoordig zit ik krap bij kas, maar iets weggeven kost meestal geen cent. 

Winterse groet van Clark Kent,