Het vragen naar problemen en symptomen, dat hoort er bij die eerste dagen.
In het begin willen veel mensen hun verhaal kwijt. Velen willen echter even 'gerust gelaten worden' of 'op verhaal komen (hoe het precies zit weten ze niet altijd, of verdringen ze)'.
Opmonterend is dat vragen naar problemen niet als dat blijft gebeuren. Als hulpverlener moet je daar overheen leren stappen.
Ik heb me daarom gewoon gemaakt om al van bij de opname te vragen naar
- wat jij (nu) belangrijk vindt.
- wat er goed gaat.
- waar je steun ervaart.
- wat je doet in je vrije tijd.
- wat je ontspant.
- of je hulp nodig hebt bij oplossingen die je zelf al bedacht hebt.
- hoe je leven er na de opname er zal uitzien wanneer je daar bent.
In die aangegeven richting zoek ik dan mee voor mogelijkheden hier en daar buiten. Zo vind ik snel aansluiting, sneller dan wanneer ik aan kom zetten met mijn slimme recepten.
Het bieden van hoop is belangrijk.
Het inzetten van hoop en humor (een zekere 'lichtheid' t.o.v. al het 'serieuze' dat nu gaande is).
Uiteindelijk zit de cliënt zelf aan het stuur, jij rijdt een korte tijd mee.
Groeten van coach Clark Kent
