Zoeken in deze blog

zondag 26 mei 2013

Presentie - want gewone zorg heeft een leer nodig !

Wat wij zo goed doen, is soms moeilijk uit te leggen.

Wassen, plassen, verzorgen en gesprekken, dat is allemaal aantoonbaar in cijfers, doch hetgeen wij eigenlijk 'doen' en 'betekenen' valt daar niet onder. Waarom wij de job graag doen, valt daar niet onder. Het heeft niets te maken met de boekhoudersmentaliteit.


Het gewone in de zorg heeft dringend een leer nodig, 

want het is niet gewoon, het is buitengewoon 
én zeer professioneel !

Presentie is de leer waarmee we al wat we graag doen in de zorg kunnen verantwoorden naar het beleid toe. Het is ook een opluchting, een frisse wind, die we nodig hadden. Het is iets waarmee we burn-out kunnen voorkomen en fris en sterk in het veld kunnen blijven staan met veel goesting.

Wij werken al met aandachtspersonen en met een gezondheidsbevorderende grondhouding, maar we gaan het nog verder uitbouwen.

Uw coach voorziet alvast een boek in onze bibliotheek


Verpleegkunde en presentie

De verpleegkunde is het spoor bijster. Bedrijfsmatig werken, werken volgens richtlijnen en protocollen, verantwoording…. Op zichzelf wellicht nuttig, maar volledig doorgeslagen. Veelal verergert verpleegkundige interventie de situatie van de zorgontvangers. Verpleegkundigen dreigen te vergeten waar het werkelijk om gaat. Maar het kan veel beter. Dit beweren prof. Andries Baart en prof. Mieke Grypdonck in hun boek Verpleegkunde en Presentie.

Wat gaat er mis in de verpleegkunde? Met alle professionalisering is de hartelijke aandachtigheid uit het werk verdwenen. Verpleegkundigen redeneren teveel vanuit hun eigen kaders en methodieken, en leggen de zorgontvangers hun agenda en ritme op. Verpleegkundigen zijn teveel gericht op de ziekte, in plaats van de zieke. Zij willen vanuit hun eigen kaders oplossingen aanbieden en wenden zich af van het lijden van de zorgontvanger. Zij verschuilen zich achter richtlijnen en protocollen en troosten zichzelf met de illusie dat ze belangrijke doelen behalen, zonder dat ze echt iets wezenlijks betekenen voor de zorgontvangers.

Hoe moet het dan wel? Volgens Baart en Grypdonck dienen verpleegkundigen in hun werk present te zijn. Zij dienen aandachtig aanwezig te zijn bij de zorgontvanger en aan te sluiten bij zijn of haar leefwereld. In het ritme, de taal, en de omgeving van die zorgontvanger. De verpleegkundige moet een verbinding aan gaan met de zorgontvanger en als het ware leren kijken met zijn of haar ogen. Ongehaast. Zodat de zorgontvanger echt gezien wordt. Pas van daaruit kan de verpleegkundige bekijken of en wat er gedaan kan worden. De verpleegkundige dient ook trouw en aandachtig aanwezig te blijven als het lijden van de zorgontvanger onoplosbaar is of lijkt.

Is presentie beoefenen niet gewoon een beetje aandacht schenken? In de praktijk willen veel verpleegkundigen wel op een presentie-achtige manier werken, maar dat is niet eenvoudig. De presentiebenadering vraagt van verpleegkundigen om ongehaast present te zijn, ondanks alle druk. Ook is flexibiliteit vereist, de verpleegkundige moet (bewust) van protocollen en richtlijnen af kunnen wijken als de situatie daarom vraagt. De verpleegkundige moet aan kunnen sluiten bij de leefwereld van de zorgontvanger en aanwezig kunnen blijven bij diens lijden. De verpleegkundige dient zich bewust te zijn van zijn of haar eigen weerstanden en vooroordelen, en moet zijn of haar gevoel soms tussen haakjes kunnen zetten.

Kan dat wel, werken vanuit de presentiebenadering? Het werken volgens de presentiebenadering strookt soms niet met professionele opvattingen (‘professionele distantie’), en met de voorwaarden waaronder het werk gedaan moet worden (het past niet in vormen van verantwoording, er is geen tijd voor, het heeft geen status). Doodzonde, aldus Baart en Grypdonck. Hoewel de presentiebenadering niet in elke setting op dezelfde manier en in dezelfde mate toegepast kan worden, kan de benadering in veel situaties van grote betekenis zijn. Dit wordt vooral duidelijk in de vele aansprekende voorbeelden in “Verpleegkunde en presentie”. De meeste voorbeelden gaan niet direct over de psychiatrie, maar ook deze zijn leerzaam en boeiend voor verpleegkundigen in de psychiatrie.

Boek: Andries Baart en Mieke Grypdonck: Verpleegkunde en presentie, Uitgeverij Lemma, Den Haag 2008.


Meer lezen over de presentiebenadering? zie: www.presentie.nl
Vrijdag hebben we een teamvergadering,
dan breng ik er iets over.
groetjes van uw coach Clark kent

vrijdag 24 mei 2013

My Pink Cloud: Inspirerend en confronterend

My Pink Cloud: Inspirerend en confronterend: Sinds ik afdelingshoofd ben voelt het vaak of je alleen met cijfertjes bezig bent, doelstellingen opstellen en het liefst nog behalen ook!...

donderdag 23 mei 2013

Talking abouth dementie still too tough


Talking about dementia still too tough for half of us

Published 20 May 2013
Almost half of UK adults would find it difficult to tell their own family if they thought they had dementia according to a poll commissioned by Alzheimer’s Society published today (Tuesday 21 May).
The YouGov survey – released to mark Dementia Awareness Week™ - found that 45 per cent of people agreed that they would find it difficult to tell their families if they thought they had dementia. Those aged 55 and over are more likely to find this difficult (50 per cent). Alzheimer’s Society is today warning that this could mean up to half a million people* are struggling in silence and not turning to their families for support.
56 per cent of people agreed they would find it difficult to broach the subject of dementiawith someone they knew if they were worried they were developing the condition. Those aged between 18 and 24 were most likely to agree they’d find this difficult (64 per cent) followed closely by those aged 55 and over (60 per cent). Today Alzheimer’s Society is publishing It’s time to talk about dementia, a booklet that provides tips on starting a conversation about the condition.
The poll also found that from a list of health problems dementia came out as the condition people are least likely to tell their friends about if they were developing it. Over a third of people (34 per cent) selected the condition over other health problems such as serious heart or digestive problems. For those aged 55 and over this was even higher (43 per cent).
Mike Howorth, 83 from Cheshire, said:
'I was diagnosed with dementia six years ago. My father and grandmother had the condition so as soon as I noticed I was repeating myself and starting to forget things I went straight to my GP. I tell everyone I meet that I have dementia. It is absolutely vital that we talk about the condition. Unless people are prepared to talk about it many of those who are worried about their memories will never pluck up the courage to see their GP.
'I still do all the things I love such as playing golf, working in the garden, swimming and playing bridge. I also do some part time work helping others who have beendiagnosed with dementia. I want to stress the importance of talking about the condition. It really will make a huge difference.'
Jeremy Hughes, Chief Executive, Alzheimer’s Society, said:
'It is really saddening that dementia is still a disease that many of us don’t feel comfortable talking about, especially with our own families. One in three people over 65 will develop dementia in the UK and hundreds of thousands more are affected by the condition in some way, whether it is a family member or a friend.
'This Dementia Awareness Week™ we want people to start talking about dementia. It is not just about preparing us all for a condition that is on the rise and currently incurable. It is about banishing the stigma surrounding dementia that is causing so many people to struggle in silence. So I’d encourage everyone join the conversation on Twitter at #TalkDementia.'
Yesterday (Monday 20 May) Ruth Jones joined celebrities including Terry Pratchett andCarey Mulligan as the latest to speak out about dementia.
Five tips for talking to someone you’re worried might have dementia:
  1. Consider whether you’re the right person to have the conversation with
  2. Pick your moment
  3. Choose your words carefully
  4. Try to be positive
  5. Ask for advice from Alzheimer’s Society
Other key findings from the poll include:
  • Only 35 per cent of people said the first thing they would do if they were worried they had a serious health problem is book an appointment with their GP.
  • 24 per cent of respondents in the online poll said the first thing they would do if they thought they had a serious health condition is look up their symptoms online. 18 – 24 year olds would be more likely to look up their symptoms online than any other age range (29 per cent).
  • From a list of awkward conversations, talking to our parents about sex is the most awkward, almost a quarter of the population selected this (23 per cent). Breaking up with someone came a close second (20 per cent).

Levensverhaal - Spel voor senioren (Jolien De Kezel)


HULP BIJ VOORBEREIDING VOOR OPNAME IN RUSTOORD

Studente wint prijs met spel voor senioren


Jolien De Kezel met haar spel voor een vlottere opname van senioren in een woonzorgcentrum.
Jolien De Kezel met haar spel voor een vlottere opname van senioren in een woonzorgcentrum.

Voor de vijfde editie van
 De Gouden Dobbelsteen ontving het CIS 35 inzendingen. Daarvan werden vier deelnemers genomineerd. Naast Jolien De Kezel waren dat de Jeugd- en Noord-Zuiddienst van Zonnebeke en de vzw's Kazou en Jeugd en Seksualiteit.SLEIDINGE
 - Niet een organisatie, maar Jolien De Kezel, een twintigjarige laatstejaarsstudente Ergotherapie aan de Gentse Arteveldehogeschool, won met haar educatief spel De Gouden Dobbelsteen. Dat is een wedstrijd van het Centrum voor Informatieve Spelen (CIS).
‘Ik ga graag om met senioren en liep stage in het woonzorgcentrum Ons Zonneheem in Zomergem en ook in Zuid-Afrika. Voor mijn bachelorproef moest ik een educatief spel maken rond de opname van bejaarden in woonzorgcentra’, zegt Jolien De Kezel.
‘Mijn spel De volgende stap is tweedelig. Het eerste luik dient om de voorgeschiedenis van de senior te kennen. Die is meestal gebaseerd op gegevens die kinderen van de bejaarde verstrekken. Ze komen te weinig van de oudjes zelf. Daarvoor maakte ik een veertigtal geplastificeerde kaartjes met afbeeldingen van de mijlpalen in het leven. Onder meer school, of verliefd worden, huwen, kinderen, werk, pensioen en overlijdens komen aan bod. Er zijn ook emotie-iconen bij.’

Volledig levensverhaal
‘Met de kaartjes kunnen de bejaarden in een uur hun volledig levensverhaal visueel schetsen. Daardoor leren niet enkel de ergotherapeut, maar heel het multidisciplinair team de nieuwe bewoner beter kennen en kan de bejaarde beter worden begeleid en behandeld’, zegt Jolien.
Voor eventuele aanvullingen heeft het spel ook enkele blanco kaartjes. ‘Als het levensverhaal visueel is voorgesteld, kan daarvan een foto worden genomen. Het tweede speldeel dient voor een groepsgesprek met maximum vier bejaarden. De zes gekleurde cirkelsectoren op een draaibare schijf zijn de evenveel te behandelen onderwerpen: leven, mogelijkheden en beperkingen, omgeving en veiligheid, verlieservaringen, toekomst en afscheid van vrienden.

Daarover worden vragen gesteld en en er wordt rond gediscussieerd. Op die manier denken de senioren na over zichzelf, leren ze van elkaar en leert het personeel van hen’, vertelt de laureate.
Ze speelde het tweeledig spel al driemaal in Ons Zonneheem. ‘Telkens had het team een breder beeld van de nieuwe bewoner en zei de bejaarde dat het spel deugd deed. Ik ben blij met mijn prijs van 500 euro. Nog belangrijker is dat het CIS overweegt mijn spel op de markt te brengen. Kinderen krijgen veel aandacht. Wegens de snel toenemende vergrijzing zijn de bejaarden echter almaar belangrijker. We mogen hen zeker niet vergeten’, besluit Jolien.

Of ze kan de vragen aanbieden in een soort doe-het-zelf-pakketje. Ben benieuwd of het spel op de markt komt. Ik zou het willen proberen en bekostigen voor mijn afdelingen.
coach Clark Kent

zaterdag 11 mei 2013

GOLDENOLDIES - We Will Rock You !


GOLDENOLDIES

Ze zijn grijs, gestopt met werken, reizen al tijden op een roze-strippenkaart en... ze willen nog één keer vlammen! In Golden Oldies stelt Ruben Nicolai een koor van veertig bejaarde Hagenezen samen om toe te werken naar een knallend concert in Koninklijk Theater Carré.

Niks geraniums
Niks geraniums, deze koorleden blazen met hun rockmuziek alles en iedereen van het podium. Ze duiken voor meer dan 100% in dit voor hun misschien wel laatste grote avontuur. Maar dit alles niet zonder slag of stoot. Zijn de Golden Oldies bereid om het rock-repertoire uit te voeren en zijn ze in staat het hele avontuur vol te houden? 

Ruben over Golden Oldies

De eerste single is een feit!Jawel, de allereerste single is een feit! De Golden Oldies hebben hun versie van Seven Nation Army uitgebracht op iTunes! En wat is een single zonder videoclip? Dus daarom hesen de Oldies zich in hun beste pak en knalden er met gemak een zwaar rockende videoclip uit! 

Golden Oldies - Seven Nation Army

 

GA NAAR FACEBOOK VOOR FILMPJES, FOTO'S EN MEER! 


Ruben
"Na het zien van de Amerikaanse documentaire Young @ Heart dacht ik: dit moeten we ook in Nederland doen! Het koor van 70-plusser legt z’n ziel en zaligheid in de classic rocksongs, echt fantastisch om mee te maken.

Het is een gigantische klus, maar we doen er alles aan om een waanzinnig slotconcert voor elkaar te krijgen in Koninklijk Theater Carré. De repetities van We Will Rock You beloven nu al spektakel! 

 

donderdag 9 mei 2013

Over mensen die hun leven vergooien is zelden mooier geschreven


Vandaag toevallig gevonden :

een stukje dat ik absoluut wil re-bloggen.
over hoe je niet kunt rouwen om iemand die zijn leven vergooid heeft. Met spijt moet ik zeggen dat ik twee mensen ken die ik door het leven zie spartelen van de ene verkeerde keuze in de andere ..en die ik niet coachen kan ..die het niet willen. 

Je kunt mensen niets leren, ze moeten het zelf leren
..en je zou het hun 'nu' en 'dringend' toewensen dat ze het leren want het gaat hun duidelijk niet af. Pijnlijk..


Randy Clemens: Do You Want Your Kids To Feel This Way About Your Death?




I don't know Randy Clemens from Adam. But when I saw a Facebook link to this post he wrote Tuesday upon learning that his father had died, I knew it was something that should be shared more widely.
Clemens, an author and freelance food writer, says to spare him our condolences on the loss of his 59-year-old father, Donald, who he describes as an alcoholic prone to anger and depression. What Clemens says is this: "Am I upset that my dad died? Not anywhere near as upset as I am that he chose to never live."
What follows is what the younger Clemens wrote, in a blog post titled, "My dad wasted his whole life; please don’t waste yours":
My mom got a phone call about an hour ago from a police officer letting her know that my father finally drank himself to death. It took him the better part of 15 years, but he finally did it.
I remember when he was a good dad ... maybe up until I was 12 or 13 years old. After that, it was a guessing game every day. “Is he going to come home from work in a good mood today?” We may as well have had a Magic 8 Ball to tell my mom and I whether or not we’d be in for a violent outburst. He could be a real asshole at times ... which eventually became “sometimes” followed by “most times” and ultimately bordered on “all the time.”
He generally reserved his disdain and contempt for humanity, unleashing it on those unlucky few with whom he had to do business... in person at his favorite disgusting fast food restaurants or over the phone with (admittedly incompetent) customer service representatives. But it didn’t take much for him to unveil it on a struggling housewife who did everything in her power to keep their broken house feeling like a home, or on an unsuspecting teenage son who may have simply forgotten to take out the garbage one night. His words pierced the air and boomed through doors and windows, making sure that all neighbors knew what was on his mind. Plates would fly, dinners ruined, walls and doors were decorated with imprints of his macho man fists, and sometimes so were our bodies.
Much of this was fueled by an alcohol-induced rage that also afflicted his father. This was no social or casual drinking though... make no mistake. This was pure, unadulterated alcoholism, with swarms of empty vodka bottles cleverly hidden throughout the house. He didn’t know how to have one drink, let alone just one bottle. His addiction grew deep, and even when faced with losing his son and his wife, he made a choice to stay with his Popov instead. He bounced in and out of his drinking, and even made it a few years without a sip at one point, but something would invariably come along to make him think it was alright for him to fall off the wagon. (SPOILER ALERT: It wasn’t.)
My father wasted his life. He worked at a job he hated for close to 25 years. He pushed away most of his friends and family with his uncontrollable temper and his refusal to see anyone else’s viewpoint. He despised those who found success, because he was unwilling to go after it himself.
Because he was dissatisfied with his own life and his own choices, he took it out on others. He put them down to bring himself up... a temporary personality booster that only serves to harm them both in the long run. Rather than seeking to better himself, to challenge himself to find new things and explore his own desires, he chose to shoot down those of others. He loved scapegoats (e.g. If he couldn’t keep a happy marriage, why should gay people be allowed to?) and alienated himself from anyone who he perceived as different from him. (Newsflash: We’re all different, and that’s why we’re great.)
Thanks to this hostility, he died alone, with nobody there to care. He sat around, collecting state-sponsored disability for his “chronic depression” that he never really had any interest in curing beyond popping any pills that some doctor was foolish enough to prescribe him. He wasn’t interested in working toward bettering his life. He’d suck down any cure-all peddled by the pharmaceutical industry, but he refused to analyze his inner demons and admit that his worldview was painfully flawed, close-minded, and obtuse. Therapists and those who actually sought to get to the root of the problem (versus simply masking the symptoms) were “idiots” who “didn’t know anything.” And the few times he did seek help, it was never a genuine search for peace... it was always a ploy to get just well enough so that either myself or my mom would be fooled into coming back into his life. Of course, once he was getting help, he’d back out, calling all the folks at AA “losers” and thinking that he was somehow better than the rest of them. He was afraid to open himself up to criticism, because after all those years of accumulating enemies, the onslaught of truth in the honest feedback from those he’d wronged would be enough to guilt him to death.
With all the time in the world and plenty of money to his name (including some of yours, thanks to the social welfare systems he greedily and selfishly drained), he did nothing. He never left the house or tried to expand his horizons. He wasted away, withering into obscurity, rearing his ugly head every once in a while to try and infect others with his plague. But we were stronger, and smarter, and we refused to let him drag us down with him any more.
Enough of this bash fest, let me switch over to what I really want to say.
Don’t repeat my father’s mistake. Be a human being, and see the humanity in others. We all struggle, each with our own internal adversity as well as the external challenges that ultimately shape our character. We can let them get us down or we can overcome them. Because he chose to sit and home, wallowing in his own misery, chain-smoking three packs of cigarettes and chugging several bottles of the lowest-grade vodka he could find (at taxpayer expense!)… he missed out on the beautiful gift of life. That blessèd gift which each of us only gets to experience once. Reincarnation? Maybe. But even then, wouldn’t you want to enjoy each turn on the merry-go-round to its fullest?
Don’t wait to be chosen. Don’t think someone is playing “Duck, Duck, Goose” to find who gets to be happy next. You have to look inside yourself and find that which you desire, and chase it with an unending fire and passion. And you must never step on someone else’s dreams, unless they are of malicious intent and based on harming people or things. When you surround yourself with others who are here to enjoy life’s rich pageant, you’ll begin to appreciate just how damn special it all is. It’s not about what you’re handed, it’s about what you hand back. Why not make this place better than when you found it? How do you act when nobody’s watching? And how do you want to be remembered?
Travel. See the world, if only through others’ eyes. Talk to strangers. Hear their stories and see things their way. Even if you disagree, you’ll be surprised to find that most people have a reason for the things they do and don’t do, and I always enjoy getting the “why” and “why not” behind their motives. Encourage others in their endeavors, entice them to create more beauty to overpower the bad that will always be present. We may not be able to eradicate the bad, but we can certainly opt out of participating in it.
Which is what the aim of this blog post is... to turn the ugliness of my father’s life and death into a positive reminder that we have a whole lot around us that we should never take for granted, and that each day, we should be rejuvenated and re-empowered to make the most of our relatively short time here. Why do the bare minimum when you can do something extraordinary? And you needn’t do it all yourself... your strength is there, but when you’ve surrounded yourself with other wonderful people, there will always be a helping hand to boost you up if you’re struggling. All you have to do is reach out and ask for it .. or with the best of friends, grab it when they extend it because they instinctively know something’s wrong.
Am I upset that my dad died? Not anywhere near as upset as I am that he chose to never live.
If you care to leave a comment, I ask that you refrain from the usual condolences, etc. As socially expected as they may be, I assure you they aren’t necessary in this case, as my mourning period came and went in the blink of an eye. Instead, I ask that you tell me how you plan to live your life to the fullest, or state a goal that you want to achieve, whether for personal or professional reasons. Then, go out there and get it. Carpe f*cking diem. Enjoy each and every day like it’s your last.
Find the beauty in others and wear yours on your sleeve. Empower yourself to chase greatness and find internal peace. Namaste. One love.
Randy Clemens is a freelance food and drink writer and author of The Sriracha Cookbook and The Veggie-Lover's Sriracha Cookbook. His Twitter handle is @RandyClemensEsq.

over mensen die hun leven vergooien, wat pijnlijk is om mee te maken in je eigen familie, is zelden mooier geschreven
coach Clark Kent