Zoeken in deze blog

zaterdag 29 december 2012

Duitsland exporteert bejaarden - het derde rijk ?

Wat te denken van dit bericht vraagt uw coach zich af.
Landen die heten 'economisch gezond' te zijn, en 'leiders in de economie' buiten hun werklozen uit met hongerlonen en 'exporteren' hun bejaarden. Leve de 'vrije markteconomie'?



















BUITENLAND

Duitsland ‘exporteert' bejaarden

Bejaardentehuizen in eigen land worden onbetaalbaar

  • vrijdag 28 december 2012, 03u00
  • Auteur:Kate Connolly
Niet alle bejaarden vertrekken met tegenzin naar het buitenland.
Niet alle bejaarden vertrekken met tegenzin naar het buitenland.

Steeds meer Duitse bejaarden worden naar rusthuizen in Oost-Europa en Azië gestuurd omdat ze een Duits bejaarden- huis niet meer kunnen betalen.
Duitsland verkeert in een chronische zorgcrisis. Steeds meer Duitse bejaarden kunnen een verblijf in een rusthuis in eigen land niet meer betalen en er is een tekort aan verplegend personeel. Tot nog toe werd dat personeel aangetrokken uit Oost-Europa, maar sinds kort volstaan ook zij niet meer om de zorgsector draaiend te houden. Op dit moment staan ongeveer 14.000 vacatures open. In een Duits bejaardentehuis krijgt een bejaarde per dag nog 53 minuten persoonlijke verzorging.
Daarom werkt Duitsland aan een andere oplossing: ‘de export' van zijn bejaarden. Maar welzijnsorganisaties noemen dat systeem ‘inhumaan'. ‘Wij kunnen toch niet toestaan dat Duitsers die hun leven keihard hebben gewerkt en dit land hebben gebracht waar het nu staat, gedeporteerd worden', zegt Ulrike Mascher, voorzitster van de sociale adviesbeweging VDK. Zij vraagt dat de politiek iets aan het probleem doet.
Van Hongarije tot Thailand
Volgens onderzoekers verblijven meer dan 7.000 Duitse bejaarden in Hongaarse rusthuizen, meer dan 3.000 werden naar Tsjechië gestuurd en meer dan 600 naar Slovakije. Ook in Spanje, Griekenland en Oekraïne zitten Duitse bejaarden, maar hier zijn geen cijfers bekend. En de nieuwste trend is dat de Duitse ouderen naar Thailand en de Filipijnen vertrekken.
Niet alle bejaarden doen dat met tegenzin. Zij wijzen erop dat de zorgstandaarden er zelfs beter zijn dan in Duitsland, en dat voor een veel lagere prijs. Gemiddeld is de opvang er een derde tot twee derde goedkoper. Maar een andere groep vertrekt wel degelijk met tegenzin.
De huisvesting van Duitse bejaarden in het buitenland begint zelf een heuse industrie te worden. Verschillende zorgverstrekkers zijn bezig met de bouw van rusthuizen in het buitenland die voorbestemd zijn voor Duitse gepensioneerden. Het is een groeiende en winstgevende markt.
Volgens het Duitse bureau voor statistiek kunnen op dit moment meer dan 400.000 ouderen een verblijf in een rusthuis niet meer betalen en hun aantal neemt elk jaar met 5 procent toe. De prijzen die zij moeten betalen voor een rustige oude dag, liegen er dan ook niet om. Gemiddeld moeten ze elke maand tussen 2.900 en 3.400 euro betalen. En dat terwijl de pensioenen nauwelijks stijgen. Bovendien veroudert de Duitse bevolking in steeds sneller tempo en hoe ouder men wordt, hoe hoger de zorgkosten worden.
Bij de ziekenfondsen en verzekeringsinstellingen van de overheid wordt daarom openlijk gediscussieerd over de manier waarop het verblijf van Duitse bejaarden in buitenlandse rusthuizen op lange termijn tot een werkbaar financieel model kan worden uitgebouwd. Op dit moment verbiedt Europese wetgeving dat staatsverzekeraars rechtstreekse contracten sluiten met bejaardeninstellingen buiten Europa, maar als het probleem nog acuter wordt, kan daar verandering inkomen.
Volgens Willi Zylajew, CDU-parlementslid en zorgspecialist, wordt het de hoogste tijd dat er ernstig nagedacht wordt over het systeem van buitenlandse opvang. Maar de meerderheid van de Duitse politici gaat het debat het liefst uit de weg. Veel stemmen zijn er immers niet mee te halen.
© The Guardian

maandag 17 december 2012

Motiverend Leiderschap [01] - Troepen aanvoeren is..


Volgens Job@ zijn dit 10 kenmerken van een goede baas.
Volgens uw coach zijn dit niet de enige 10, maar het is wel een top 10 waar ik me als baas in kan vinden.

In de volgende weken gaat uw (job)coach zich wat bezig moeten houden met deze materie en dus komt er nog zulke info your way ;

De troepen aanvoeren is geen gemakkelijke opdracht. Doorgaans zijn bazen er zich niet bewust van dat ze een slechte baas zijn. Ze willen niet geloven dat zij zelf het probleem zijn, en niet hun ondergeschikten. 
De waarheid is echter dat er nooit écht slechte bazen zijn, en nooit écht goede. Meestal bevinden leidinggevenden zich ergens daartussen…
Maar wat maakt nu eigenlijk een goede baas? Hieronder geven we enkele kenmerken van bazen die hun werknemers inspireren tot grootse prestaties.

EEN GOEDE BAAS…

  1. Betaalt zijn werknemers naar waarde

    Hier geldt: loon naar werk. Een goede baas vergoedt zijn personeel correct en betaalt hen een maandelijks loon uit dat recht evenredig is met het werk dat zij leveren. Hij weet namelijk dat wat hij uitgeeft zich dubbel en dik terugbetaalt in geleverde prestaties.

  2. Neemt de tijd om zijn ervaring en inzichten te delen

    Laten we eerlijk zijn. Werknemers hebben geen nood aan een baas als beste vriend of als een schouder om op te huilen. Wil een baas hen optimaal motiveren, neemt hij best voldoende de tijd om zijn eigen ervaringen met hen te delen. Men zal er hem dankbaar voor zijn. Bovendien laat een baas zo voelen dat hij begaan is met zijn personeel.

  3. Is eerlijk met zijn werknemers, ook in mindere tijden

    Het beste wat een werkgever kan doen, is eerlijk zijn met zijn personeel. Niet alleen wanneer er positieve dingen moeten verteld worden, maar belangrijker: wanneer er slecht nieuws of bijsturende feedback moet verkondigd worden. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst.

  4. Houdt en behoudt de controle

    Een goede baas weet anderen ervan te overtuigen dat hij alles onder controle heeft. Men noemt dit ook wel de ‘romantiek van leiderschap’: leiders krijgen wel eens te veel krediet (en schuld) dan terecht is, maar het is makkelijker voor het personeel dat de leiding als verantwoordelijke wordt gezien van alles wat goed of fout gaat.

  5. Aanvaardt negatieve kritiek

    Het vergt veel moed voor een baas om toe te geven dat hij verkeerd bezig is. Maar het getuigt wel van groot professionalisme wanneer hij de handdoek in de ring kan gooien wanneer het niet anders kan. Deze eigenschap is inherent aan de grootste bazen.

  6. Kiest weloverwogen voor zijn personeel

    Een baas is pas een goede baas als hij rechtuit kiest voor mensen en met hen ‘voeling’ onderhoudt. Dit doet hij door zijn personeel de ruimte te geven om vrijuit te praten, te discussiëren, dingen uit te proberen en fouten te maken zonder de angst ontslagen te worden.

  7. Delegeert verantwoordelijkheid, geen taken

    Slechte bazen denken dat delegeren betekent: snerttaken aan ondergeschikten doorspelen. Je zou voor minder een andere job beginnen zoeken. Nee, een goede baas delegeert geen taken maar wel verantwoordelijkheid naar zijn personeel. Hij laat zijn werknemers voelen dat ze belangrijk zijn. Zij zullen des te gemotiveerd zijn om hun taak naar behoren uit te voeren.

  8. Wikt zijn woorden

    Een leidinggevende kan er niet zomaar alles uitflappen wat op zijn tong ligt. Wat hij vertelt, heeft zijn gevolgen: voor de werksfeer, voor zijn credibility, voor wat zijn werknemers van hem verwachten. Een slecht gekozen bewoording kan gemotiveerde werknemers sneller ontmoedigd maken dan je denkt.

  9. Behandelt zijn werknemers zoals ze dat verdienen

    Je hoort het wel eens zeggen: mensen willen met respect en als een gelijke behandeld worden. Maar hoe je het nu draait of keert: respect moet verdiend worden, en sommige werknemers zijn nu eenmaal niet de gelijke van hun baas.

  10. Houdt geen onnodige meetings

    Uit onderzoek blijkt dat werkgevers 24 werkdagen per jaar verspillen aan onnodige en onproductieve vergaderingen. Daarom vergadert een baas best niet te lang (anderhalf uur is voldoende) met zijn collega’s en houdt hij de groep beperkt (tot acht personen), want uiteindelijk zal iedereen wel iets te zeggen hebben. Door op deze manier te vergaderen, kan de vrijgekomen tijd besteed worden aan nuttigere taken. (Bron: Jobat)
Goede baas even belangrijk dan goed salaris
Auteur:admin | 14-04-2011 | 
228938
Een goede baas en uitdagend werk is voor 97% van de werknemers minstens zo belangrijk als het salaris. Dat blijkt uit een onderzoek van TNO onder 22.000 werknemers.
De respondenten werd gevraagd naar hun favoriete arbeidsvoorwaarden. De mogelijkheid om door te groeien ziet 89% als prioriteit. Voor 68 procent is parttime werk een noodzakelijke voorwaarde en 71% zegt dat flexibele werktijden bepalend zijn in de keuze voor een baan. Volgens het onderzoek van TNO is onderwijspersoneel, op het salaris na, het meest tevreden over de arbeidsvoorwaarden.

Dementie - Aangrijpend duidelijke reeks beelden !








Eddy Wally neemt afscheid van het podium - Mensonterend veel plezier in zijn leven ! Om jaloers op te zijn !

Wat de motieven van zijn dochter en anderen aangaan, kan uw coach natuurlijk even weinig zeggen als de mensen die de boekskes en de kranten vullen, het is giswerk.

Maar Clark Kent zag wel de beelden en het korte TV interview met Eddy Wally zelf, en de man genoot zichtbaar.

In blakende gezondheid was Eddy Wally ook het mikpunt van spot en tomaten, kon hem dat toen deren ? no way beste mensen allemaal, no way ! Eddy genoot altijd van optreden.

Ik treed de echte fans bij die zeggen dat ze hem gemeend kwamen steunen en een laatste keer hulde wilden brengen. Ze zongen volle borst You 'll never walk alone , en Eddy vond het geweldig !
Mensonterend ?

Mijn theorie is dat mensen niet graag geconfronteerd worden met aftakeling , ze sluiten liefst de ogen voor deze realiteit. Eddy was content op het podium, maar men ziet liever een jonge babe of een montere Frank Sinatra met botox.
Eddy Wally zong naar wat ik zag nog behoorlijk mee. En dat is wat ouderen graag doen, mee zingen, lekker vals en doorleefd van genot. 

Als ik hem op mijn afdeling had mocht hij de ganse dag cherie zingen, langdradig, luid en vals. Of vind u roepgedrag leuker, en zelfs dat moet kunnen. Of ik er voor zou betalen is een ander paar mouwen.

Uw coach zegt ; niks mensonterend aan wars van alle motieven die derden hadden met dit concert. Eddy Wally had plezier en daarom zijn wij allen hier !

Je kan toch alleen maar jaloers zijn op het plezier dat deze mens heeft in zijn leven. Een rolmodel.

Go Eddy.

EDDY WALLY NEEMT AFSCHEID VAN HET PODIUM

ENTERTAINMENT
Video: Eddy Wally neemt afscheid van het podium
Eddy Wally neemt afscheid van het podium
Eddy Wally neemt dit weekend afscheid van zijnfans en van de showbizz. Op de Nacht van de Schlagers in Kortrijk maakte hij gisteren een kort gastoptreden. Echt zingen zat er niet meer in, Wally is 80, sukkelt met zijn gezondheid en zit in een rolstoel. Maar hij genoot merkbaar van het applaus.

Eddy Wally halflam op podium: waardig afscheid of mensonterend winstbejag?






BEWAAR ARTIKEL
Door: redactie
3/10/12 - 11u21
© belga.
Eddy Wally (80) geeft in december twee afscheidsconcerten tijdens de 'Nacht van de Schlagers' in Kortrijk en indien er uit de rest van de Vlaanders interesse komt, wil zijn manager Hugo Colpaert ook daar op ingaan. Alleen: The Voice of Europe is sinds hij in maart vorig jaar een hersenbloeding kreeg aan zijn linkerkant verlamd. Hij verblijft in een rusthuis in Zelzate.  "Heel zielig", oordeelt collega en vriendin Jo Leemans in Het Laatste Nieuws. "Het is zijn manager enkel om de centen te doen. Ze gaan er een clown van maken".
Ik weet wat er gaande is. Dit is één grote commerce. Dit moet geld opbrengen. Het ergste van de hele zaak is dat Eddy zich zelf niet meer bewust is van wat er te gebeuren staat
Jo Leemans
Een waardig afscheidsconcert, zo noemen zijn manager en de organisatie van 'Nacht van de Schlagers' het.

Moed, wilskracht en vreugde
"Eddy Wally was er vanaf de eerste editie bij en stond altijd voor ons klaar. Wij vinden het dan ook vanzelfsprekend dat wij dit mogelijk maken voor hem. Na bevestiging van zijn medische entourage en met hun ondersteuning, zullen wij hem een waardig afscheidsconcert geven. We zijn ervan overtuigd dat we hem met dit concert nog meer moed, wilskracht en vreugde zullen bezorgen. Want Eddy Wally verdient dit", aldus de organisatoren van het festival.

De geldwolf en de kamerplant
Manager Hugo Colpaert liet in het vtm-programma 'Voor de show' verstaan dat de zanger, né Eduard René Van De Walle, nog meer wil optreden. Maar heel wat mensen twijfelen of het wel Eddy is die wil optreden. Zijn collega's reageren geschokt en noemen Colpaert een geldwolf die op de kap van een kamerplant nog centen wil verdienen.
Jo Leemans bij de opening van de permanente tentoonstelling 'Eddy Wally' in Zelzate. © belga.
Smeekbede bij dochter Marina
Goede vriendin Jo Leemans (85) - die zelf stopte met zingen nadat ze door een trombose werd getroffen - is woedend. "Toen ik voor het eerst van de plannen hoorde, heb ik zijn dochter Marina nog een mail gestuurd. 'Doe het alstublieft niet', schreef ik. 'Je gaat je vader op een zielige manier tentoonstellen. Laat de mensen toch de herinnering van de oude Eddy. De man die Sportpaleizen vulde. Als je hiermee doorgaat, spreek ik nooit nog tegen jullie.'"

Al begrijpt de zangeres de ontwikkelingen wel. "Ik weet wat er gaande is. Dit is één grote commerce. Dit moet geld opbrengen. Het ergste van de hele zaak is dat Eddy zich zelf niet meer bewust is van wat er te gebeuren staat."

Aandrang
Niettemin beweert de schlagerkoning uit Ertvelde zelf dat hij "nooit meer aandrang gevoeld heeft dan nu om op een podium te kruipen". "Nee, dit ligt volledig in handen van zijn manager en dochter Marina", meent Leemans. "Colpaert passeert langs de kassa en meer dan waarschijnlijk zal Marina tijdens die show zijn grootste hits brengen."

"Ik heb zelf een trombose gehad en ook Bob Benny meegemaakt na een herseninfarct. Zo iemand dan nog laten optreden: dat doe je een mens niet aan. Complete waanzin. Ze gaan een clown maken van Eddy Wally. Dit is mensonterend."

Lees er meer over in Het Laatste Nieuws van vandaag.

Mensen met dementie zingen - Music For Life


Elkaar dragen tot de laatste snik

MENSEN MET DEMENTIE ZINGEN VOORPROGRAMMA MUSE

  • zaterdag 15 december 2012, 03u00
  • Auteur:Veerle Beel
De Betties is een koor met 25 dementerende mensen, hun familie en vrienden. ‘De kracht van dit project zit erin dat het de grens tussen ziek en niet ziek laat vervagen. Het gaat om de verbondenheid tussen mensen en generaties.'
De Betties is een koor met 25 dementerende mensen, hun familie en vrienden. ‘De kracht van dit project zit erin dat het de grens tussen ziek en niet ziek laat vervagen. Het gaat om de verbondenheid tussen mensen en generaties.'
Vijfentwintig mensen met dementie treden op in het Sportpaleis, in het voorprogramma van Muse. Dat wordt spannend. Maar ze zullen daar niet alleen staan: er zullen ook zes kinderen meezingen en een hoop vrijwilligers en familieleden. ‘Het gaat ons om de verbondenheid. We laten hen niet los.'
‘Die -s op het einde van ‘surrounds' kort houden, ik wil geen slangen horen. We houden niet van slangen, hé, Emma?' De dirigente richt zich tot een oudere dame op de eerste rij, die haar toelacht. ‘En in het tweede deel van dat woord moeten we omhoog glijden. Normaal mag dat niet, maar hier moet het. Niet te veel, niet meer dan één toon.'
De piano valt in, en de hele groep probeert het nog eens: ‘When darkness fa-alls, and surrou-ounds you.' De kanarie in zijn kooi kweelt vrolijk mee. De hond van Huis Perrekes ligt in zijn mand. Verder op de gang is een bewoner aan zijn laatste levensuren bezig. De repetitie is aan hem opgedragen.
Ongeveer 75mensen zitten hier op donderdagnamiddag bij elkaar, om zich voor te bereiden op hun optreden in het voorprogramma van Muse, volgende week dinsdag in het Antwerpse Sportpaleis. De Betties, zoals het koor heet, zijn daartoe uitgenodigd door Studio Brussel. Het optreden past in de Music for Life-campagne van de radiozender, die dementie zichtbaarder wil maken in de samenleving.
Ze is hier heel gelukkig
Muriëlle houdt zich wat op de achtergrond. Haar moeder Gerrie (87) zit naast Emma op de eerste rij. ‘Als ze me ziet, zal ze misschien rechtstaan en naar me toe komen', zegt Muriëlle. Dat wil ze vermijden. ‘Mijn moeder praat nog, ze kent ons nog, maar ze vergeet alles. Meezingen lukt hier blijkbaar ook. Maar tien minuten nadat de repetitie is afgelopen, zal ze het alweer vergeten zijn.'
Voor Muriëlle was het een enorme stap om haar moeder naar Huis Perrekes te laten verhuizen. ‘Een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven. Maar ze is hier heel gelukkig. Als ze 'szondags bij een van de kinderen is, en het begint te schemeren, zegt ze: doe mij maar maar naar huis, want ze zullen niet weten waar ik blijf.' En dan is de repetitie afgelopen en trekt Gerrie haar jas aan.
‘Zie haar nu', zegt Muriëlle, een beetje aangedaan. ‘Ze denkt dat ze naar buiten moet.' Ze loopt snel naar voren en neemt haar moeder mee naar een zetel. ‘Als ze maar geniet, meer kunnen we nu niet meer verwachten.'
Sandra en Rita, twee zussen, zingen wel mee in het koor. Hun moeder, Maria (80), kwam 2,5 jaar geleden in Huis Perrekes wonen. ‘We kwamen op bezoek en ze zat hier al, dus we zijn erbij komen zitten', zegt Rita. Hun moeder heeft altijd graag gezongen. ‘Maar hier zing ik niet, hoor', zegt Maria. ‘Neenee, dat doe ik niet.' Ze zit er gewoon graag tussen. Als Sandra thuis haar gitaar pakt, en op het internet de akkoorden zoekt van liedjes van weleer, zingt Maria wel mee. ‘Te Lourdes op de bergen, daar kent ze de hele tekst nog van.'
Sandra gaat op 18 december ook mee zingen in het Sportpaleis. ‘Omdat ik dat zelf heel leuk vind. Het is een geweldig idee om op die manier te tonen dat muziek mensen bij elkaar brengt. Jong en oud, dement of niet. Ook als je last hebt van je geheugen, tel je nog mee.'
Grijs haar
Een dementiekoor willen de Betties niet genoemd worden. Een geheugenkoor ook niet. ‘Het is een intergenerationeel koor, waarin ook familieleden, personeelsleden, vrijwilligers en kinderen uit de basisschool meezingen', zegt Carla Molenberghs, de directrice van Huis Perrekes. Ik zeg haar dat het verwarring oproept: je ziet niet onmiddellijk wie aan dementie lijdt, en wie niet. Dat is juist de bedoeling. Molenberghs lacht: ‘Er zijn jonge mensen die denken dat iedereen die hier grijs haar heeft, zoals ik, dement is. Ze kijken je aan en zijn verbaasd dat je nog kunt spreken.'
‘De kracht van dit project ligt erin dat het de grens tussen ziek en niet ziek laat vervagen. Het gaat om de verbondenheid tussen mensen en generaties. We moeten elkaar dragen. Zoals we zingen in dat nummer van Muse: I'm coming to hold you/ I will not desert you.'
De directrice heeft het nummer zelf gekozen uit het repertoire van de groep. ‘Ze hadden ons voorgesteld om het nummer Madness te zingen. Maar dat is een associatie die we niet willen maken. Mensen met dementie zijn niet gek. Toen ik Follow me hoorde, wist ik meteen: dit is het. Het blijkt een nummer te zijn bij de geboorte van de zoon van de zanger, en het is ook perfect van toepassing op ons. Het toont de cirkel van het leven. De tekst en het gevoel dat erdoor opgeroepen wordt, sluiten perfect aan bij hoe we hier werken.'
Aandacht geven
Al meer dan 25 jaar pioniert Huis Perrekes, dat eigenlijk uit vier huizen voor mensen met dementie bestaat. De klemtoon ligt niet in de eerste plaats op zorg, maar op samenleven. Molenberghs: ‘Het schijnt dat een baby sterft als je hem wel eten, maar geen aandacht geeft. Wel, hier is dat hetzelfde. Wij geven veel aandacht. Wij maken dat mensen die dementeren, kunnen leven tot hun laatste snik. Ook als ze zich al lang niet meer zelf kunnen wassen of aankleden.'
Soms hebben familieleden de indruk dat hun dementerende ouder of grootouder in Huis Perrekes weer béter wordt. Tot op zekere hoogte is dat ook zo, zegt staflid Karen Lambrechts. ‘Thuis is de dementie begonnen en werden ze voortdurend geconfronteerd met verlies. Daardoor trekken ze zich in zichzelf terug.'
‘Hier gaan we aan de slag met wat deze mensen wel nog kunnen. Als iemand met veel moeite en hulp toch nog elke dag van zijn of haar kamer naar de living wil stappen, zullen we die persoon niet in een rolstoel zetten. Zo bloeien velen open. Ze doen weer mee, ze gaan weer eten. Maar dementie genezen doen wij natuurlijk niet.'
Het is ook de valkuil voor dit koor, zegt Molenberghs: ‘Het zal een aangename verrassing zijn voor velen om te zien hoeveel mensen met dementie nog kunnen. Muziek haalt hen als het ware uit hun dementie. Maar onderschat toch ook niet welke inspanning het hen kost om daar te geraken! Het is geen sprookje. Het is dagelijks vallen en weer opstaan. En uiteindelijk sterven.'
Ook Huis Perrekes vecht ondertussen voor zijn eigen overleven. Molenberghs zegt met een zucht: ‘Ik ben blij met de kans die we nu krijgen om onszelf te laten zien. Maar ik loop hier ook dagelijks bang rond, omdat we niet weten of we volgend jaar genoeg middelen krijgen om door te gaan. We pionieren nu al meer dan 25 jaar. Het wordt tijd dat we eens zekerheid krijgen.' Dan herpakt ze zich, Muse en het kippenvelmoment van daarnet tijdens de repititie indachtig: ‘Be Brave! Natuurlijk gaan we door!'
De volgende dag laat ze weten dat de man die op sterven lag, vrijdagochtend in alle rust is overleden.
Pijnlijk
Ondertussen zwelt de kritiek op het initiatief aan. Op de website van Knack verscheen een blog van Marleen Finoulst, hoofdredacteur van Bodytalk, waarin ze het komende optreden vergelijkt met een kermis uit vervlogen tijden, waarop mensen te kijk werden gezet.
Molenberghs wikt haar woorden als ik haar naar een reactie vraag: ‘Het is goed dat de discussie wordt geopend, maar zulke reacties zijn heel pijnlijk voor ons, voor onze bewoners en voor de familieleden. Weet u wat echt pijnlijk is? Dat er nog altijd mensen met dementie te veel gesedeerd worden, of vastgebonden in bed, of dat er niemand bij hen zit als ze bedlegerig zijn. Wij willen constructief blijven en laten zien dat we mensen die dementeren, vasthouden en ondersteunen, ook daar op het podium. En weet u, de familieleden die meedoen, zijn nog altijd heel blij met het initiatief. Ik vraag het hen voortdurend: zijn ze er nog gerust in? Iedereen hier vindt het fantastisch om te kunnen laten zien dat mensen met dementie nog buiten komen, en dat ze door velen gedragen worden.'
‘Elke dag opnieuw bekijken we of het mogelijk blijft. Elke bewoner krijgt twee begeleiders mee. We vertrekken echt alleen met de mensen die het leuk vinden. We blijven ontzettend waakzaam.'

Jörg Sprank - Krasse knarren laten zich zo gemakkelijk in het leven niet wegzetten hoor !


Krasse knarren !

Wat uw coach in dit verhaal treft is de uitspraak ;
 "Ik besef wel dat ik mijn leven op het spel heb gezet, maar zo gemakkelijk laat ik me niet wegzetten in het leven hoor!".

Precies de mantra die ik vandaag nodig had om een vervelende situatie van me af te zetten. Bedankt Jörg Sprank !

Ex-elitesoldaat (64) gaat gewapende overvaller met bierfles te lijf


17/12/12 - 07u22  Bron: ZDF, Bild

(Over)moedige uitbater ontsnapt aan dood want pistool overvaller gaat twee keer niet af

Een overval op een tankstation in de Duitse stad Essen is duidelijk anders verlopen dan de gewapende overvaller zich had ingebeeld. Toen hij met zijn pistool de bejaarde uitbater bedreigde, wist hij niet dat die man een gewezen elitesoldaat was. Hij trok zich niets aan van het wapen dat op hem gericht was en verkocht de overvaller een rechtse hoek. Vervolgens ging hij de bandiet met een bierfles te lijf. Aan de kassa eiste de overvaller geld. Toen snauwde de uitbater hem toe: "Schiet maar hé!". De gangster deed dat ook, maar gelukkig voor de (over)moedige uitbater haperde het pistool twee keer en droop de gangster zonder buit af, zoals te zien op onderstaande video.
Op een weekendavond was de 64-jarige Jörg Sprank het bier aan het aanvullen in de rekken, toen hij plots oog in oog stond met een jonge overvaller die zijn gezicht verborg achter een sjaal en een kap. De beelden van de bewakingscamera's lijken wel uit een actiefilm te komen, maar zijn dus bloedernstig. Sprank aarzelde ondanks de bedreiging van het pistool geen moment om een robbertje uit te vechten met de gangster. Eerst trakteerde de gewezen elitesoldaat zijn overvaller op een vuistslag en dan sloeg hij meermaals met het bierflesje dat hij vasthad op het moment van de aanval.

"Schiet maar hé"
Na de vechtpartij liep de overvaller richting kassa en richtte zijn pistool op de uitbater: "Geld of ik schiet!" - "Schiet maar hé", antwoordde Sprank die al 13 jaar dit tankstation uitbaat. Dat probeerde de gangster twee keer, maar telkens haperde zijn pistool. Zo ontsnapte de uitbater aan een gewisse dood. "De beelden spoken nog altijd 's nachts door mijn hoofd", blikt Sprank terug. "Ik besef wel dat ik mijn leven op het spel heb gezet, maar zo gemakkelijk laat ik me niet wegzetten in het leven hoor!".

Voortvluchtig
De politie bevestigt na het bekijken van de bewakingsbeelden dat de overvaller inderdaad wilde schieten, maar dat zijn pistool door een technisch defect niet afging. Ze roepen de burgers op om in zulke situaties niet de held te gaan uithangen, maar meteen alarm te slaan en de politie te verwittigen. De overvaller is overigens nog altijd voortvluchtig.

vrijdag 14 december 2012

Samenleving dementievriendelijker maken - Mathieu Vandenbulcke


Samen met Music for Life wil ook de KU Leuven dementie in de schijnwerpers zetten. België telt momenteel ongeveer 170.000 mensen met dementie, tegen 2050 zullen het er meer dan 300.000 zijn. Hoog tijd dat het taboe rond de ziekte doorbroken wordt. Mathieu Vandenbulcke, gerontopsychiater van de Geheugenkliniek van UZ Leuven, was één van de sprekers op een academische infoavond rond dementie, op 11 december.
Stel: je wordt de laatste tijd wat meer vergeetachtig. Moet je je dan meteen zorgen maken?
(c) KU Leuven - Rob Stevens
Gerontopsychiater Mathieu Vandenbulcke: "Dementie roept catastrofale reacties op, maar de kwaliteit van leven blijft vaak nog een hele tijd bewaard."
(c) KU Leuven - Rob Stevens
Mathieu Vandenbulcke: “Dat hangt ervan af, maar sommige vormen van vergeetachtigheid kunnen ook een normaal ouderdomsverschijnsel zijn. Denk maar aan het tip-of-the-tongue-fenomeen: je zou het duizend keer zeggen, maar het komt niet. Ouder worden eist nu eenmaal ook zijn tol op cognitief vlak. We worden ook trager in onze ‘vloeiende intelligentie’: de verwerkingssnelheid van onze hersenen neemt af, en we krijgen moeite met complexe processen zoals multitasken. Dat is op zich niet dramatisch: je vangt het voor een stuk op met je ‘gekristalliseerde intelligentie’ – de intelligentie die je door ervaring hebt opgebouwd.”
“Dementie is meer dan dat. Het is een syndroom, een verzameling van een aantal symptomen. Je spreekt pas van dementie als er een aantasting van het geheugen is, in combinatie met een andere aantasting: taal, herkenning, handelen of redeneervermogen. Bij dementie wijkt de achteruitgang van je geheugen duidelijk af van normale veroudering, en het heeft een impact op je dagelijks leven: je krijgt problemen met de boodschappen, het huishouden, autorijden, geldzaken regelen …”
Vroege detectie is van groot belang bij dementie. Bestaat er een soort ‘thuistest’?
Vandenbulcke: “Nee, dat kan ook moeilijk: dementie heeft verschillende oorzaken, met een verschillend verloop. De ziekte van Alzheimer is het bekendst, ze is in zes op de tien gevallen de oorzaak van dementie. Bij alzheimer beginnen de problemen bij het episodisch geheugen: je kan recent opgeslagen informatie niet meer oproepen, bijvoorbeeld dat je gisteren naar het voetbal bent gaan kijken.”
“Alzheimer kunnen we nu al in een zeer vroeg stadium opsporen, vóór mensen dement zijn. Als er duidelijke aanwijzingen zijn, doen we hier tests in de Geheugenkliniek van UZ Leuven, met een multidisciplinair team van een neuroloog, een gerontopsychiater en een geriater. Indien nodig volgt een neuropsychologisch onderzoek."
"Die vroege diagnose is cruciaal: vaak zitten de patiënt en zijn familie al een tijd met een gevoel van schaamte en van persoonlijk falen, en zijn ze zelfs opgelucht om te weten wat er aan de hand is. Plus: we zijn in staat de achteruitgang bij alzheimer af te remmen met medicatie, maar enkel als de ziekte nog niet te ver gevorderd is.”
Wat zijn naast alzheimer de vaakst voorkomende oorzaken?
Vandenbulcke: “Je hebt vasculaire dementie, veroorzaakt door kleine tromboses – bloedklonters – in je hoofd. En de Lewy Body-ziekte, die het midden houdt tussen parkinson en alzheimer: je krijgt moeite met geheugen en beweging, vaak samen met visuele hallucinaties. En bij frontotemporale degeneratie worden je voorhersenen aangetast en krijg je moeite met taal of gedrag. Dat klinkt exotisch, maar frontotemporale degeneratie is na alzheimer de belangrijkste oorzaak van jongdementie. Er bestaat geen echte behandeling voor. Bij deze vorm van dementie is er vaak een familiale voorgeschiedenis, en is genetische counseling belangrijk.”
U had het over jongdementie: het komt dus niet alleen voor bij ouderen?
Vandenbulcke: “We spreken over jongdementie wanneer de eerste ziektetekenen onder de 65 jaar beginnen. Het komt voor vanaf 40 jaar, maar de meeste gevallen zitten tussen de 50 en 65 jaar. Bij mensen onder de 40 is het echt zeldzaam.”
“Je kunt je voorstellen dat jongdementie een enorme impact heeft op een gezin. Vaak wonen de kinderen nog thuis. Jonge kinderen kunnen bij hun vader of moeder niet altijd onderscheid maken tussen de ziekte en de persoon, die ontremd of apathisch gedrag vertoont. En partners worstelen, naast de financiële en praktische zorgen, vaak met een vervroegde rouwreactie: ze raken hun geliefde voortijdig kwijt. We moeten in Vlaanderen nog veel meer inzetten op de zorg voor mensen met jongdementie, want er zijn te weinig gespecialiseerde dagcentra, en dat leidt vaak tot grote frustraties bij de familie.”
Toch is een belangrijke boodschap van Music for Life: zie het niet te zwart-wit. Want het leven stopt niet van vandaag op morgen door dementie.
Vandenbulcke: “Dat is zeker zo. De latere stadia – de laatste zes maanden, het laatste jaar – zijn natuurlijk zwaar, en sommige mensen hebben iemand gekend met zware gedragsproblemen. Maar je mag niet gaan veralgemenen vanuit die individuele gevallen. Iemand met beginnende dementie kan vaak nog genieten van het leven en nog lang relaties onderhouden.”
“Het taboe rond dementie moet weg. We moeten stoppen het uitsluitend als een gevaar, een bedreiging, een financiële ramp of wat dan ook te zien, en dringend werk maken van een dementievriendelijke samenleving. Vandaag telt Vlaanderen 100.000 mensen met dementie, België rond de 170.000, tegen 2030 zullen dat er meer dan 300.000 zijn. Dat betekent ook dat iedereen er vroeg of laat mee te maken krijgt. Hulpbehoevende mensen blijven steeds langer thuis wonen, dus moet er meer thuiszorg en nachtzorg komen. Maar we zullen er ook zelf mee moeten leren samenleven. Letterlijk. Als je een buurman hebt die dementie heeft, bespreek dan met de buurt hoe je hem kan opvangen. Doe boodschappen voor hem, spreek af dat je hem naar huis brengt als hij verdwaalt, enzovoort.”
“De angst voor dementie is vaak ook de angst dat je het als partner niet aankan. Daar ligt ook nog een uitdaging voor de zorgsector: vang de zorgdragers – de partner, het familielid – goed op. Verlicht hun zorgen, neem hun schuldgevoel weg. Als dokter ben je geneigd je te hard enkel op de patiënt te focussen, maar als de partner het begeeft, dan komt dat ook op de demente persoon terecht. Daarom zeg ik altijd tegen de partners: als je goed voor je geliefde wil zorgen, zorg dan ook goed voor jezelf.”
Wouter Verbeylen