Herdenking - Wim wattman is niet meer

Requiem is herdenking van de dode.

'Ik mis hem wel' zegt verpleegster Anja, 'Wim'. 
Anders hoorde ik hem bij de pillekes zetten steeds kreunen of roepen 'juffrouw, mag ik nog niet in bed?'.

'Riep hij ook naar mij als ik bezig was met de pillen : ..juffrouw!' zegt verpleger Karl. 
Wim lag in de kamer tegenover de verpleegpost. 

Vandaag tingelen alleen de pilletjes in de potjes, geen gepleit om in bed te mogen gaan.

'Hij heeft een goei leven gehad die Wim, is altijd verwend door zijn vrouw', zegt verpleegster Anja.
Wim was een beetje een dwingeland, maar van horen zeggen hoor je veel liegen natuurlijk.

'Ja een luilekkerleven' zegt bewoonster en schippersvrouw Gerda 'dook na zijn werk zijn bed in, rust nu voor altijd in vrede'. Ze zegt het vol liefde want ze smeerde elke dag zijn bokes. 
Wim was zo een ouderwetse man die nooit zelf zijn boterhammen smeerde.
'Hij noemde mij altijd zijn moeder, en ik was begod veel jonger dan hem, een raar compliment'.
'Ja , en elke morgen vroeg hij jouw naam om je te kunnen groeten'. Wim had beginnende dementie.

'Dan kwam hij binnen en zei trots  ..dag Erna!' lacht Gerda.

'Ik wil niet dood, ik wil voor altijd in mijn bed slapen dokter' zei hij haar toen ze in zijn laatste dagen kwam vragen hoe hij tegen zijn einde aankeek. Doodgaan leek hem vermoeiend, zo zuchtte Wim. 

Hij drukte zich graag tegen Gina haar boezem als ze hem kwam keren, voordeel van klein te zijn. 
Het is zowat het laatste wat hij deed voor hij het bewustzijn verloor. Van sommige mannen verdraag je dat, hoe vreemd kan het zijn.

'Hij had zo graag met de bus gereden, Wim, maar hij mocht niet want was te klein dus reed hij met de tram' zegt medewerkster Julia.
Er wordt hartelijk gelachen. Misschien dat zijn wens uitkomt nu :

mag hij rijden met de hemelbus 
..of ligt hij voor het middageten al lekker in zijn tram, Wim Wattman.

Laten we hopen dat wij later ook worden gemist, hoe we waren.

coach Clark Kent