Dementie, de Chacoche van Louisa

Het is altijd hetzelfde met u manneke! riep Franka door de hoorn.

Het gesprek was begonnen met veel stiltes, powerplay.
Ik belde haar op omdat ze een schriftelijke klacht had geuit over de verdwenen afstandsbediening van vader Lens. Elke week verdwijnt er bij Lens wel iets, zijn peignoir, zijn hoorapparaat, onderbroeken van Björn Borg.
Franka telt alles wat in de kast ligt, haar goed recht, maar dingen de naar de wasserij zijn, zijn verdwenen.
Wat ik niet zie, bestaat niet, is haar devies.

Vader Lens heeft vasculaire dementie. Hij was een drinker en dat deed zijn bloedvaten geen goed. Deze vorm van dementie is langzaam voortschrijdend. Hans is een zwijgzame man die zijn weg nog goed vindt in het rusthuis, zelfs nog andere dames met de rolstoel naar de zaal rijdt. Maar veel zinnigs zeggen is er niet meer bij.

Deze morgen ging ik samen met Lens in zijn kamer zoeken naar de afstandsbediening. Hij was erg behulpzaam, deed het licht aan terwijl ik in de lades keek en zijn jaszakken doorzocht. Aan dat licht had ik zelf nog niet gedacht, daar heb je dan een man met dementie voor nodig begod. Lens had echter geen idee waar ik naar zocht, de lieve man was gewoon behulpzaam en omdat hij me dagelijks ziet vertrouwt hij me. Ik ben de man die hem eens een fles water brengt, een proper glas, zijn pillekes, die in de gang zijn hand drukt, hem gedag zegt, doch of hij me kent? Niet bij naam.
Vruchteloos was de zoektocht.

Franka wachtte totdat ik in haar ogen iets verkeerd(s) zei en viel toen uit.
Wat was het? O ja, ik vroeg waarom ze haar vragen steeds onrechtstreeks uit. We zaten weken geleden bijeen en beloofden elkaar rechtstreeks te contacteren, maar ze bleef volharden in onrechtstreeks zijn.
Gij zijt er nooit! (u moest eens weten hoe vaak ik geen pauze heb, overwerk, op pannenkoeken avonden, kwissen, kerstmarkten, familieavonden kom - Soit)
Als gij er niet zijt moet ik wel bij anderen gaan klagen! (nee Franka je hoeft niet te klagen, en niks is zo dringend dat je naar de directie moet stappen).
'Uit de hoogte' zei ze dat ze op deze manier niet met me wilde praten en gooide de hoorn af - ik pijn aan mijn oor.

Ik sprak met Ankje de kuisvrouw of zij geen idee had waar dat kaske gebleven kon zijn.
Oooh dat! zei Ankje, de kans is groot dat het in Louisa haar chacoche zit, die heeft ook een TV van dat populaire merk en heeft hetzelfde kastje. Overal waar ze zo een kastje ziet pikt ze dat mee.
Louisa is een mooie ranke oude dame, goed mobiel en bedriegelijk normaal ogend, maar zeer verward.
We klopten bij haar aan en mochten in haar tas kijken. Ja hoor, Lens zijn kaske!
Lens nam het kaske lachend aan, geen idee waarom ik dat van hem geleend had.

Franka ben ik vergeten opbellen, ze wou dat ook niet. Maandag mag ze de directie en de politie er bij halen.
We zullen dan meteen Louisa arresteren. Ach.
Ik wil Franka nog wel eens vragen waarom haar vader zijn flatscreen absoluut ingepakt moet blijven in de folie.
Ik heb de indruk dat het meer haar kaske is dan dat van haar vader.
Ik zeg dit half om te lachen hoor. Total drama voor een afstandsbediening, zoals ook als de batterij van Lens zijn klokje plat is, enzovoorts.
Half om te lachen, ik belde toch even een hulplijn om me ervan te vergewissen dat ik Franka haar commentaar niet had uitgelokt. Nee, Franka had een maand terug op Amerikaanse wijze een winkel aangeklaagd omdat ze haar enkel verzwikt had op de stoep, maar bakzeil gehaald. Tja.

Ik dank de heer Louis Vuitton voor zijn bijdrage aan deze blog, en Louisa voor een goed verhaal. Het leven zoals het is, rusthuis. Het is best goed en leuk om mensen in hun dementie zo lang mogelijk tussen de gewone bejaarden te laten verblijven, de avontuurtjes moet je er dan wel eens bij nemen.

Ik wens u een fijne avond, en pas op voor het vrouwtje met de chacoche.
Oude mensen rocken.

coach Clark Kent