Herdenking - Wim wattman is niet meer

Requiem is herdenking van de dode.

'Ik mis hem wel' zegt verpleegster Anja, 'Wim'. 
Anders hoorde ik hem bij de pillekes zetten steeds kreunen of roepen 'juffrouw, mag ik nog niet in bed?'.

'Riep hij ook naar mij als ik bezig was met de pillen : ..juffrouw!' zegt verpleger Karl. 
Wim lag in de kamer tegenover de verpleegpost. 

Vandaag tingelen alleen de pilletjes in de potjes, geen gepleit om in bed te mogen gaan.

'Hij heeft een goei leven gehad die Wim, is altijd verwend door zijn vrouw', zegt verpleegster Anja.
Wim was een beetje een dwingeland, maar van horen zeggen hoor je veel liegen natuurlijk.

'Ja een luilekkerleven' zegt bewoonster en schippersvrouw Gerda 'dook na zijn werk zijn bed in, rust nu voor altijd in vrede'. Ze zegt het vol liefde want ze smeerde elke dag zijn bokes. 
Wim was zo een ouderwetse man die nooit zelf zijn boterhammen smeerde.
'Hij noemde mij altijd zijn moeder, en ik was begod veel jonger dan hem, een raar compliment'.
'Ja , en elke morgen vroeg hij jouw naam om je te kunnen groeten'. Wim had beginnende dementie.

'Dan kwam hij binnen en zei trots  ..dag Erna!' lacht Gerda.

'Ik wil niet dood, ik wil voor altijd in mijn bed slapen dokter' zei hij haar toen ze in zijn laatste dagen kwam vragen hoe hij tegen zijn einde aankeek. Doodgaan leek hem vermoeiend, zo zuchtte Wim. 

Hij drukte zich graag tegen Gina haar boezem als ze hem kwam keren, voordeel van klein te zijn. 
Het is zowat het laatste wat hij deed voor hij het bewustzijn verloor. Van sommige mannen verdraag je dat, hoe vreemd kan het zijn.

'Hij had zo graag met de bus gereden, Wim, maar hij mocht niet want was te klein dus reed hij met de tram' zegt medewerkster Julia.
Er wordt hartelijk gelachen. Misschien dat zijn wens uitkomt nu :

mag hij rijden met de hemelbus 
..of ligt hij voor het middageten al lekker in zijn tram, Wim Wattman.

Laten we hopen dat wij later ook worden gemist, hoe we waren.

coach Clark Kent

Animatieve grondhouding - UNO !

Ik wil graag die animatieve grondhouding op de dienst psychiatrie en dementie zien. Verveling en sleur tegen gaan door korte momenten van activering allerlei te voorzien. Het kan al door gewoon een goeie-dag-zeggen of een praatje, of liedje, of  

..er op uit te zijn om invulling te geven aan de vragen en noden, misschien nog voordat ze geuit worden (zo doordrongen kan het handelen worden).

'Animatieve houding wasda ?'

Kortom ; via een open en geïnteresseerde omgang en het stimuleren van hun actieve inbreng, bewoners en mantelzorgers erkennen als een partner in de zorg. 

concreet ;

Positief stimuleren, 

enthousiasmeren, 

respectvol samen-werken, 

waardig invullen van de tijd ; 

zijn dé dingen om te doen, een houding om aan te nemen.

met gewoon verzorgen kom je er niet meer.

Wordt er hier gekaart? vraag ik na het avondeten.

'O, ik ben geen kaarter'

'Weet u wel hoe laat het is!'

'Tijd voor Blokken!, daar kijk ik elke dag naar'

'Ja, vroeger heb ik veel gekaart ..denk ik'

'Wilt u kaarten?'

'Welja, eerlijk gezegd kan ik niet echt kaarten, maar ik heb wel een eenvoudig spel bij.'

'O, welk?'

'UNO'

'Ken ik niet'

'Zullen we?' vraag ik. Ik dring wat aan.

'Ja, maar heel even maar want ik moet nog een lang telefoontje doen meneer'

'En ik kijk zo naar Blokken!'

Drie spelletjes UNO konden er wel af, al keken de bewoners op hun klok (Ah ja want Blokken was, en 'het telefoontje meneer!, en het is slaaptijd hoor 18:30-weet-u-wel!')

Oude mensen en hun routine. Ik heb daar respect voor, toch dring ik wat aan. 

S ziet het verschil tussen de blauwe en de groene kaarten niet zo goed en vraagt hulp. Ze laat voortdurend in haar kaarten zien, doch dat stoort niemand. Ze heeft lichte dementie maar het spelletje gaat haar mits hulp redelijk goed af.

M herkent er een oud kaartspel in 'paljassen' en hij is snel mee.

K kent het van bij haar kleinzoon en wilt meedoen, zij doet het om te winnen. Haar vriendin J zou wel mee willen doen maar kan de kaarten niet goed vasthouden met haar reumatische gewrichten. Daar is een hulpmiddel voor, maar dat heb ik niet bij me (daar ga ik nog eens om).

Zo de eerste sessie UNO zit er snel op, maar alle begin is vreemd. Een drietal bewoners heeft eens iets anders gedaan dan ze elke avond doen, en ze hebben iets leuks ervaren.

K zegt 'Clark, dit is iets voor in het weekend want dan is hier weinig te doen'.

'o.k., het weekend.'

'o.k., ik laat het spelletje op de afdeling en is er tussendoor een dood moment, dan kan het, ik maak wel tijd.'

UNO !

coach Clark Kent







Mag het een beetje moeilijker ?
Weldan ;


Nu elk woon- en zorgcentrum een visie op animatie én een jaarplanning heeft, is het belangrijk om aandacht aan de verdere implementatie (concreet maken, hét doen!) te besteden. De visie en het jaarplan moeten immers in het dagdagelijkse handelen van medewerkers steeds meer zichtbaar worden. Het kernwoord is volgens het ministerieel besluit een ‘integrale benadering’ van de animatie: 

dit betekent dat zowel de medewerkers als de organisatie steeds meer doordrongen moeten zijn van deze visie.

Dit betekent dat animatie eigenlijk kan uitgroeien tot een echte ‘zorgfunctie’: het moet
ingebed worden op de afdeling en in het geheel van de organisatie. Hier ligt een
speciale rol voor de leidinggevenden. Belangrijk is om als leidinggevende je eigen
stijl van leidinggeven te kennen en durven verder te gaan door medewerkers en
teams aan te spreken op hun al dan niet bewonersgerichte attitude.

Inhoudelijk ;

• Goede zorg is onderhandelde, vraaggerichte zorg.
• Visie op animatie: animatie is zorg in partnerschap, is zorg voor woon- en leefklimaat, is bewonersgericht werken.
• Bewonersgerichte begeleiding: hoe pakken we dit concreet aan? Hoe vertalen we
de SMK’s gebruikersgericht naar de werkvloer?
• Levensloopbenadering als aanzet voor ‘vraaggerichte zorg’ via:
* Werken met anamnese: meer dan het invullen van een vragenlijst. 
Hoe houden we dit up-to-date? De plaats in het bewonersdossier?
* Interdisciplinaire bewonersbespreking: verschillende modellen, werken met een
leidraad, hoe de levensloop vertalen in zorgafspraken voor alle disciplines? 
Hoe ‘bevrucht’ de animatie de verpleging - verzorging en omgekeerd? 
• De rol van de leidinggevende.
• Modellen voor de uitbouw van animatie: ‘Afdelingsgericht werken’? Een centraal
georganiseerd aanbod? Samenwerking tussen animatie en andere disciplines.

tekst; VOCA Training & Consult, 2008

Point de Vue - met dank aan de anonieme kabouters

Ze schuifelde over een ijsplek op de stoep, Moniek met haar blauwe muts, schapenvacht jas en stok. Toen ik haar naderde hield ze zich vast aan een parkeermeter.

'Dag Moniek!'
'Oh, dag Clark.' 'Dit was geen goed idee van mij om vandaag buiten te gaan.'
'Waar gaat het heen?'
'De krantenwinkel op de hoek.'
'Wat heb je nodig?'
'Een Gazet van Antwerpen, een Humo en een Point de Vue' , en ze stopt me prompt haar geldbeugeltje in de hand.
'Ga jij maar terug, ik haal die wel ..al heb ik nog nooit van een Point de Vue gehoord'
'Hij kent 'm wel, zeg maar dat het voor Moniek is.'

Bij het afgeven van de boodschap aan haar deur geeft ze me een chocolade wafel 'voor je kinderen'.
Aan haar deur hangt een briefje, geschreven met beverige hand, in vele kleurtjes en een hartje 'BEDANKT aan de anonieme kabouters die ons voetpad veegde'

Een maand geleden blogde ik over kleine stortingen om de emotionele rekening (acts of random kindness) http://selfcoachclarkkent.blogspot.be/2012/12/willekeurige-stortingen-doen-acts-of.html

Er zijn veel mensen die het doen, ook hier in de stad. Het schept vertrouwen, in je buren, in de samenleving, en het doet goed voor de ontvanger en de gever.
Tegenwoordig zit ik krap bij kas, maar iets weggeven kost meestal geen cent. 

Winterse groet van Clark Kent,

Inspirerende Familiedag - een lach en een traan, goed gedaan !

Op de nieuwe job van coach Clark Kent stond elk vrij moment deze week in het teken van de aankomende familiedag.

Dat is één keer per jaar een namiddag waar de medewerkers en bewoners tonen wat ze het afgelopen jaar deden, aan de hand van foto 's met wat mondelinge toelichting. 
Deze keer was het thema : het 24/7 op onze afdeling ; wat wij zoal doen.

Gans de week heb ik gezien hoe de medewerkers in elk vrij moment samen met de bewoners die dag ineen gestoken hebben ; en dat is wonderlijk als je weet dat het in de zorg elk moment hard 'werken' is. Dat kan ook alleen maar slagen als het doel aantrekkelijk is , hetgeen die dag voor iedereen precies wel is. 

De medewerker die voor de reportage zou zorgen viel jammer genoeg ziek, meteen werd zijn werk overgenomen door anderen. De baas moest daar niets over zeggen, het werd gedaan! Op die manier kon ik de grote motivatie zien , en als nieuwe medewerker werd ik meegezogen in dit verhaal. Omdat ik als hoofd niet bekommerd moest zijn of de dag er zou komen, kon ik lekker mee-werken aan het opzetten van de dag.
Mijn doel van deze week was bewoners en familie leren kennen en op die familiedag heb ik dat ook naar hartenlust kunnen doen.
Ik had mijn medewerkers gezegd dat het voor mij moeilijk kon zijn om de vele bezoekers te kennen ; of ze mij wilden voorstellen ; en medewerkster Deb stelde me spontaan voor aan elke bewoner die binnen kwam ; hoe attent en keileuk van haar. 

Het viel me op dat alle betrokkenen, bewoners, familie, medewerkers, directie, keukenpersoneel, de dokter héél positief waren over elkaar en over het afgelopen jaar. Onder de fotovoorstelling werd hartelijk gelachen met de commentaren en bij werkelijk bijna elke foto werd geapplaudisseerd ; applaus als de dokter er op stond, applaus als Anna getoond werd die iedereen 's morgens begroet, applaus bij Karel in bad, applaus bij Nancy die met het hoge busje een te lage parking in reed.. applaus, applaus en gelach.

Ik denk dat de cake en chips en cava en witte wijn.. ook geholpen hebben, maar iedereen was wreed content over het afgelopen jaar.
Voor mij was het ronduit inspirerend ! Ik wordt meegezogen in de sfeer van 'dit kunnen wij, en dit willen wij blijven doen'. Als nieuw hoofd ga ik daar voor ijveren.
Ik denk ook dat nieuwe familieleden en bewoners de cultuur van de afdeling kunnen proeven , en dat zij daarin positief worden meegezogen.

Deze familiedag was snel-snel ineengezet , maar dat was er niet aan te zien, het verloop was vlekkeloos. respect !
Het zag er zelfs professioneel uit ; volgens mij omdat iedereen zijn talent gebruikte, of dat nu omgaan met power point, wijn uitschenken, handen schudden, tafels neerzetten, mensen ontmoeten of zaal preppen was. Heel tof om te zien.
Het begon stipt en het eindigde na enkele uurtjes netjes, familie ruimde zelfs mee op en dankte, bewoners gingen tevreden met hun pakje van de kerstman buurten.
(Leuk dat Andre zijn favoriete King-muntjes kreeg, en Hettie lavendel badschuim omdat ze zo graag in bad gaat).

Opmerkelijk feit was ook dat Juul en zijn familie gans die tijd goed werden begeleid. Juul ligt op sterven enkele kamertjes van de zaal met het feest. Heel de dag is de wakende familie verzorgd, en met hen is gesproken over de familiedag en hoe zij dat gaan ervaren. Heel respectvol en zacht allemaal. De palliatieve zorgen en aandacht zijn mooi blijven doorgaan.
Ook dat is de realiteit op de afdeling ; een lach en een traan liggen letterlijk kort bij elkaar.
Op deze psychiatrische afdeling verblijven ook enkele depressieve mensen. Enkelen daarvan hebben zich geamuseerd, enkelen bleven liever op hun kamer, allemaal werden ze persoonlijk begeleid.

Tot slot wil ik mijn medewerkers extra danken voor deze familiedag , een dag die duidelijk alleen kan slagen als er fijne zaken te melden zijn over het afgelopen jaar, dingen waar zij het hele jaar voor zorgen ! chapeau ! hoed af !

Ja, merci ook voor hun wens op een fijne samenwerking, de verwelkoming en het bloemetje. Fijn !

groetjes van coach Clark Kent

Ik spring uit 'n vliegmachien Alleen maar om jou te zien
Om jou te behagen, durf ik alles wagen
En zweef ik het luchtruim door
Dan hoor ik het engelenkoor
Dat zingt heel spontaan
laat Eddy maar gaan, 
die komt heus wel aan

(Eddy Wally)

In de psychiatrie, maar wijs

Wie denkt dat wijsheid enkel iets is voor slimme mensen, mensen die school genoten, kunnen lezen en schrijven, of meest van al 'hun verstand' nog hebben,
moet ik een illusie armer en een wijsheid rijker maken.

Als begeleider werk ik mijn professionele leven lang al met psychisch belaste mensen, maar zelfs de 'gekste' onder hen hebben me levenswijsheden en inzichten bijgebracht.

Vaak door hun unieke levenswandel en bestaan in instellingen of in een maatschappij die hen niet begrijpt, hebben ze wijze dingen te zeggen, of pikken ze in op zaken die alleen je psycholoog zou ontdekken. 

Ook mensen die verloren lopen, wanen, hallucineren, niet weten wie zij zijn komen verrassend uit de hoek, en zijn de moeite van een babbel waard.

Uw coach liep nog wat verloren op zijn nieuwe job en zei dat met een zuch tegen een dwalende vrouw. Ze repliceerde meteen ;

'Ach ge kent de weg en ge kent de taal, dat is al veel'

Ze gaf me een hand en duidelijk tevreden schokte ze voort.

Groetjes, coach Clark Kent