Het is zowat als je medewerkers (of huisgenoten) ertoe overhalen om het zelf te organiseren , hen te leren zaken zelf te sturen of op te lossen.
Ik stel me dat voor als mijn huis-tieners zover krijgen dat zij zich niet hulpeloos opstellen en ik gerust kan zijn dat ze haast zonder mijn alziend oog en doortastend leiderschap het kot niet in brand steken. Als vader moet ik daar heus wel wat coachende arbeid voor doen, maar ik hoef niet op elke daad van mijn tieners toe te zien.
Dat ze met genoegen de afwas komen doen, is me nog niet gelukt, maar ze zien wel in dat hun hulp nodig is om het huishouden met comfort, peis en vree te doen verlopen.
Volgens mij is het verschil in opdragen en opvoeden dit :
Wil je snel verandering bekomen, werk op gedrag.
Wil je blijvende verandering bekomen, werk op inzicht.
Mijn kinderen weten véél, 'te veel' grapt mijn dochter.
Als vader en als coach besef ik dat het héél véél is dat zij horen te weten voordat ze zelf kunnen handelen, te veel om er in één keer in te stompen.
De salami-techniek is ooit beschreven als een slinkse onderhandelingstruc om stukje bij beetje gedaan te krijgen wat je wilt.
Wanneer je iets wilt hebben in een onderhandeling dat de ander niet wil geven, probeer het dan niet in een keer te grijpen maar beetje bij beetje. Dit heet de salami-techniek. Veel mensen willen te veel afpakken in één klap. Dat werkt vaak helemaal niet.
De techniek is weliswaar vernoemd naar Italiaanse worst maar hij komt oorspronkelijk uit Hongarije. Matyas Rakosis stond aan het hoofd van de communistische partij in Hongarije en wordt gezien als geestelijk vader van deze strategie. Hij beschreef hem als volgt: “Als je tegenstander een salami met man en macht verdedigt, probeer hem dan niet te grijpen. Begin door een eerste plakje af te snijden. De eigenaar van de salami zal dit nauwelijks door hebben of, als hij het wel doorheeft, het niet erg vinden. Even later snijd je er weer een plakje af en nog later, nog een plakje. Beetje bij beetje krijg je zo de salami in je bezit.”
De salami-techniek is een onderhandelingsstrategie die geduld vereist en een doordacht plan van aanpak.
Maar ik zie het als een techniek om mensen stilaan nieuwe inzichten bij te brengen. Op die manier wordt het niet 'te veel' en doen we niet alles tegelijk.
én het team inzichten bij te brengen zonder hen in de paniek-zone te doen belanden.
Voor mij is dit schema leerrijk omdat het aangeeft waardoor je in paniek kunt geraken.
Ja ook door teveel te willen, te veel te mogen, en teveel te durven ..
coachen is dus ook een kwestie van bewaken van de hoeveelheid salami. Het team mag niet in de hangmat, en mag niet in overdrive.
Tot daar de mijmering van de dag van coach Clark Kent
