Gedicht op pagina 666 , Elke nacht steel ik schilderijen , Marin Sorescu

Ik wens jullie een prettig en boeiend 2016, laten we beginnen met een inzichtgevend gedicht.

Uw coach is gek op lezen, hele romans, vakliteratuur, vaak is poëzie inzichtgevend.

Hier deel ik een fragment van het gedicht 'Schilderijen' van Marin Sorescu (1936 - 1996) - vertaald uit het Roemeens door Jan H. Mysjkin. 
In essentie vind ik het gaan over 'leren' en hoe het bij het bloggen gaat, 
ik leen kennis en inzichten, probeer het uit, blog het, en het pakt mij elke keer. 

Het feit dat ik het meestal doe na het werk, 's avonds of 's nachts past bij de sfeer van het gedicht.



In het nieuwe jaar zal uw coach in de late uurtjes op de toetsen tokkelen, verlicht door het LED-scherm vaak met een gezicht als in de schreeuw van E. Munch. En mijn eigen ervaringen mogen jullie van harte stelen.

Een gelukkig nieuw jaar met coach Clark Kent en iedereen die gij kent. Ik wens je een goed jaar met de twee grootste deugden; een goede gezondheid en een slecht geheugen.


Schilderijen

Alle musea zijn bang voor me,
Want telkens wanneer ik een hele dag blijf staan
Voor een schilderij,
Moeten ze de volgende dag melden
Dat het verdwenen is.

Elke nacht betrappen ze me bij het stelen
In een ander deel van de wereld,
Maar ik trek me niets aan
Van de kogels die rond mijn oren fluiten
Of de wolfshonden die de geur
Van mijn spoor nu beter kennen
Dan een minnaar
Het parfum van zijn meisje.

..

En ik probeer van hem te leren,
Maar kan mijn tranen niet bedwingen
Die aldoor stromen op de gouden lijsten
Wanneer ik ervandoor ga
Met zijn jaargetijden onder mijn oksel.

Zoals ik al zei, elke nacht
Steel ik een schilderij
Met een benijdenswaardige bedrevenheid.

Maar de weg is lang, zo lang,
En op het eind wordt ik altijd gepakt,
En pas laat in de nacht kom ik uitgeput thuis,
Toegetakeld door de honden,
Met in mijn handen niets dan een goedkope kopie.